به قول بعضی ها سوژه تکراری بود اما خب این نمیتونه لزوما نقطه ضعف باشه چون همین چیزای تکراری هستن که زندگی رو میسازن.
نکته بارز و مورد توجه همگان، بازی "پسر بچه" بود اما نباید فراموش کرد عامل بازی خوب علاوه بر توانایی بازیگر، هنر کارگردانه! و به نظرم این کمی بر بازی خوب هانیه توسلی و رضا عطاران سایه انداخت.فیلم سکانس های زیبایی رو داشت مث صحنه رو در رو شدن پدر و پسر برای اولین بار و اون سکوت معنادار و همین طور برخورد ها و حرفای معناداری که پدر و پسر با هم داشتن و در خود فیلم مصداق پیدا می کرد
با وجود تکراری بودن سوژه، فیلم خیلی خوب (و البته کمی جهت دار با گرایش به عفو و بخشش!) به موضوع نگاه کرده بود و به شخصه منتظرم کارهای قوی تری در آینده از شعیبی ببینم. باز هم میگم صحنه های بین پدر و پسر خیلی زیبا بود؛ این رو به جرات میگم که فیلم با وجود نقطه ضعف هاش ارزش دیدن داره! خیلی هم داره!(بر خلاف نظر برخی از دوستان که میگن اگه رفتین فقط سه شنبه برین!)