خانم ناتینگ اینجا دلار در نمیاورند. و قطعا وضعیت زندگی و مشکلات در ایران به جز قشر محدودی که دهک خاصی را به خود اختصاص میدهند گاها فاجعه است، ضمنا این قیمت هاییهم که شما میدهید چندان درست نیست
خوبه چند لحظه فکر کنید که تئاتر بین هستند، عاشق هنر نمایش هستید، از نظر استعداد و لیاقت هم کاملا شایسته دیدن بهترین تئاترها هستید اما پول ندارید چه میکنید؟ علاقه تان هم در حدی هست که نتوانید هنر غنی تئاتر را با چند فیلم دست فروش سر چهار راه عوض کنید
جداً حس و خواسته شما چی ست؟
امیدوارم متعصبانه به این سوال پاسخ ندهید

خانم سیارگان
شما در مورد مشکلات در ایران کاملا صحیح می فرمایید که واقعا وجود دارند. اما راه حل این مشکلات تحمیل آنها به هنرمندان و کاهش هزینه ها در نتیجه کاهش کیفیت آثار نیست.
در مورد قیمت که گفتید صحیح نیست کافی است نگاهی به وبسایت های فروش بلیت در سطح جهانی مثل ticketmaster یا broadway بکنید و یا حتی سفر کوتاهی به هر یک از کشورهای حوزه اروپا یا آمریکای شمالی داشته باشید تا متوجه این موضوع که در آنجا اصلا دغدغه هزینه برای هنر در بین اقشار کم درآمد وجود ندارد و به هیچ وجه درآمد اندک خود را صرف هنر گرانقیمت نمی کنند و به تلوزیون و سینما و بعضا کنسرت های کوچک در دیسکوتک ها و امثالهم روی می آورند.
شما در مورد استعداد و لیاقت کاملا حق دارید. بسیاری از جوانان ما شایسته بهترین ها هستند و بسیار مستعد. اما نباید مسائل را با ... دیدن ادامه ›› هم اشتباه گرفت. جواب این سوال که چه می کردم جوابی است که همه کشورهای توسعه یافته در زمینه فرهنگی به راه حل مناسب آن رسیده اند و خیلی هم ساده است. تقسیم بندی تئاتر یا کنسرت به کلاسهای مختلف اجتماعی. و این به این معنی نیست که تئاتری که پرخرج است بهتر از تئاتر کم خرج است. مساله این است که نباید تئاتری که اساسا پرهزینه است (به علت نیاز به عوامل و یا دکور زیاد) را بخواهیم با زور کاهش هزینه به هر قیمت اجرا کنیم.
یک جوان با استعداد بسته به توان مالی و همچنین نیاز فکری و فرهنگی خودش چندین گزینه برای انتخاب دارد(البته اگر سعی در اصلاح کلی و جداسازی این کلاس ها از هم داشته باشیم) .
در دانشگاه ها اکثر نمایش ها به صورت رایگان و یا بسیار بسیار ارزان اجرا می شوند. در سالن های مختص به تئانر تجربی نمایش های گاها بسیار بسیار زیبا اما با حداقل نفرات و مینیمال اجرا می شوند.
در سالن های متوسط و بعضا در سینماکاملکس ها تئاترهای مشترک با کشورها یا گروههای دیگر اجرا می شوند و هزینه های آنها از طریق سینما قسمتی تامین می شود.
و در نهایت هم تئاتر و کنسرت هایی هستند که در سالن های مجلل و با گروه های بسیار حرفه ای و عوامل بزرگ اجرا می شوند که هزینه های بسیار گزافی دارند و تنها دهک کوچکی از جامعه به دیدن آنها می روند.
هر جوانی در هر کشور اروپایی و حتی غیر اروپایی مثلا روسیه، این درک را دارد که اگر توان مالی بالایی ندارد نیازی نیست که بخواهد برای لذت از فرهنگ و هنر به سالنهای مجللی مثل بلشوی مسکو یا هرمیتاژ پترزبورگ برود. بلکه از سالنهای کوچکتر. تئاترهای دانشگاهی و گروههای تئاتری جوانان استفاده می کند. مثل همین گروه تئاتر تیوال و مرغ دریایی که بسیار ارزان قیمت تولید شد و اتفاقا کار بسیار خوبی هم بود. از اساس مقایسه این مقولات با هم اشتباه است و به قولی بلندپروازی بیش از حد توان است. هیچ جوانی در هیچ کشوری این انتظار را از خودش ندارد که از روز اول در سالن O2 یا royal hall به تماشای نمایش بنشیند بلکه کم کم همزمان با پیشرفت اجتماعی و کسب درآمد بیشتر اگر امکانش برایش فراهم بود می تواند گاها از چندین نوع مختلف نمایش از دانشگاهی تا مجلل استفاده کند.
اما اینکه اگر جوانی امکان استفاده از نوع خاص و گاها گرانقیمت تئاتر را ندارد به افرادی که دست اندر کار تولید آن هستند و یا به تماشای این آثار می روند توهین کنند انگار که حق آنها را خورده اند.
دقیقا این موضوع تحمل نکردن عدم دسترسی به امکانات خاص در دیگر ابعاد جامعه ما نیز کاملا وجود دارد. مثلا شما هم حتما دیده اید که فردی که مثلا پراید یا پیکان سوار است وقتی یک ماشین بنز یا پورشه می بیند شروع می کند به فحش و ناسزا گفتن و هر نوع توهین و ننگی را به او نسبت می دهد و گاها او را دزد و مال مردم خور خطاب می کند انگار که طرف پول او را دزدیده و ماشین لوکس خریده.
باید تحمل و صبرمان را بالاتر ببریم و به تفاوت ها به جای توهین کردن احترام بگذاریم و سعی کنیم از هر چیزی که داریم در هر مرحله ای که هستیم چه پایین و چه بالا نهایت استفاده را ببریم به جای اینکه غصه بخوریم که چرا ما فلان امکانات را نداریم. سعی کنیم که اگر نداریم به آن برسیم و در طی مسیر از دیگر امکانات موجود استفاده کنیم.
امیدوارم جواب شما هنردوست عزیز را داده باشم.
و تشکر از اینکه به جای توهین به طرح مساله و پاسخ منطقی پرداختید