محسن نصیری هنرمند

کتاب مجموعه شعر مشترک 'برکه‌صورخیال'
غزل شماره پانزده

در من اگرچه حسرت عشقی دوباره است
اما نمی‌شود، دل من پاره‌پاره است

عمرم در آرزوی بوسه به لب‌های او گذشت
این سرنوشت تلخ من بی‌ستاره است

موی سپید آمده بخت سپید کو؟
این برگ زرد روی درختی بهاره است

شاید زبان و دل من غریبه‌اند
بس که نگفته‌های دلم بی‌شماره است

مانند مرگ غم دل ناگزیر بود
جایی که اختیار نباشد چه چاره است؟

#محسن_نصیری

بعد از تو محوم پشت دود تلخ سیگارم
از شعرهای بی مخاطب سخت بیزارم

شب زنده داری ناامید از قصه ی صبحم
در شعر ها جان می سپارد جسم بیمارم

هر شب به یادت واژه ها را شعر می کردم
رفتی و من حالا بدون شعر بیدارم

آن روزهای عاشقانه، خاطرات خوب
در این شب دلگیر می آید به پیکارم

زیر غبار خاطراتت رفته ام از یاد
مانند ... دیدن ادامه ›› قاب کهنه ای بر روی دیوارم

در آرزوی دیدنت جان می دهم اما
در خواب هم حتی نمی آیی به دیدارم

از من چه مانده؟ نقش گنگ زندگی یا مرگ؟
بعد از تو محوم پشت دود تلخ سیگارم