نمایش›٢٣ خنده تا مرگ

نمایش سطح بالایی نبود
در جریان مدت تمرین گروه نیستم اما به نظر من 2ماه تمرین بیشتر و جدیتر لازم داشت تا به اجرا برسه
90% شخصیت سازی ها علی الخصوص در قسمتی که شخصیتهای نویسنده حضور داشتند اشتباه و باورناپذیر بود
بازیگران سردرگم بودند و نمیدانستند کجای صحنه باشند و چه کنند. اکثرا نور را گم میکردند و هم را ماسکه مینمودند
ریتم خوب شروع می شد و به تدریج سیری نزولی پیدا میکرد و خواب آور میگردید
طراحی صحنه بی خود و بی جهت بود هیچ دلیل دراماتیکی برای انتخاب و ساخت دکور و اکسسوار وجود نداشت

در کنار اینکه قطعا نمایش پخته ای نبود با سلیقه من هم سازگار نبود

با سلام و خسته نباشید خدمت همه عوامل و بازیگران

متاسفانه هیچ کارگردانی در کار دیده نشد...در زمان تجمع بازیگر ها در کنار هم بازیگران بسیار پراکنده بودند...میزان سن ها بی منطق و دمه دستی بود...
تحلیل های کارگردانی لمس نشده و زیر لاله های متن بیرون کشیده نشده

کمدی هایی ک در خود دیالوگها وجود داره هنوز در نیومده و بیشتر وزن کمدی بر روی یک سری دیالوگهای ایروتیک سوار شده بود در صورتی ک خود لحظه های نمایش کاملا کمدی بودو کارگردان میتونست لحظه هایی نابی ... دیدن ادامه ›› رو ارائه بده

انتخاب بازیگران کمی اشتباه بود
بعنوان مثال بازیگر نقش مکث طبق شخصیت سازی متن از ابهت واقعی برخوردار نبود صدای ضعیف و مهربانانه ای داشت و چهره ای کاملا مثبت و آروم‌..

شخصیت سازی ها کمی اشتباه بود یا میتونبم بگیم چون بازیگر توان زندگی کردن بر روی تیپ رو خوب نداشت نتونست قدرتمند ارائه بده شخصیت رو از همه مهمتر بازیگرها مونوتون بودن و توازن صوتی برقرار نشده بود هر کسی تلاش میکرد ک خودشو بالا بکشه در صورتی کار کاملا گروهی و این اتفاق ب شدت تو ذوق میزد

بازیگر ها از نظر دیالوگی ضعیف بودند و از نظر تحلیل شخصیت ساده ترین چیزی ک ب ذهنشون رسیده بود انتخاب کردن
تلفیق مرگ وودی آلن و خنده در طبقه ۲۳ نیل سایمون کاملا سر سری بود اگه قسمت مرگ رو حذف کنبم هیچ اتفاقی در کل نمایش نمی افتد
در صورتی ک بازیگرانی ک در قسمت مرگ وودی آلن بازی کردند بسیار عالی بودند پسری ک نقش ۱ قسمت مرگ بود از نظر حسی کاملا قوی بود...کارگاه با یک گریم سنگین ک ربطی ب فضای نمایش نداشت اما تیپ سازی خوبی کرده بود و زندگی در این قسمت کمی جریان داشت و ریتم خوب بود

در کل انرژی کل بازیگران خیلی خوب بود اما متاسفانه بین پارتنر ها کلی فاصله حسی وجود داره و از هم دور بودن(ی جواریی صمیمیت کم بود توشون انگار)
ارادتمند
شاهین رمصانی