نمایش›تبار شناسی دروغ و تنهایی

یادداشت کارگردان :

گروتسکی بر تبارشناسی دروغ و تنهایی یِ نمایش بسیار ساده است بی خیالِ تمامِ سبک ها و مکتب های قراردادی ، محصول مشترک تمام آدم های ِ غمگینِ جهانِ ، اما چینی نیست چون تو هرلحظه از خودت ، بغل دستیت ، خانواده ات ، مدرسه وُ دانشکده ات خنده ات می گیره ، خنده های شکلاتی ِاصلِ اصل، تلخِ تلخ. از روزی که شروع کردم به نوشتن تیاتر تا روزی که روی صحنه رفتم  مهم ترین چیزی که همیشه به عنوان دغدغه با خودم زمزمه اش کردم نیاز اجرای یک نمایش بوده وهست واین روزها طعمی بیشتر از دروغ و تنهایی اطرافم مزه مزه نکردم . نخواستم از بمب اتم بگم یا انرژی هسته ای ، نخواستم حتی واسه داداشِ کوچولوم منبر رفته باشم، نخواستم فخرِ یک رسالت ِ تایوانی رو یدک بکشم ،  نخواستم شکسپیر باشم یا نعلبندیان ، نخواستم بیضایی بخونم وُ تکرار کنم ، که از سجاد افشاریان بودن راضی ام، می خواستم به فرهنگ غنیِ پشتِ سرم بی توجه باشم ، می خواستم به کلمات مزخرف فاخر بی توجه باشم ، انقدر هم نمایش ام تجربی نباشه که کسی چیزی نفهمه  ، من بسیار آموخته ام و این همچنان ادامه دارد که ساده باشم و قصه مو تعریف کنم . پرت نشده باشم جایی که پیدام نشه که نمایش من ، نمایش هر روزه آدم هاست رویِ سنگفرش های ِ خیس وُ آسفالت های داغ ِ همین پیاده رو ها وُ خیابونا ، همین آدم های واقعی که هر روزه شمال وُ جنوب وُ شرق وُ غرب من هستند ، همین مردمی که خوشحال وُ شاد وُ خندانن ، همین مردمی که دست می زنن ، پا می کوبن ، دست وُ پا می زنن و دست وُ پا می زنن که عمر ما کوتاست چون گل صحراست ، تبارشناسی از آدم وُ حوا شروع می شه بی توجه به مستندات تاریخی تا هابیل وُ قابیل تا بچه ای که به دنیا میاد ، مدرسه میره با طعم خوشمزه دروغ ، دانشگاه میره ، ازدواج می کنه ، و وقتی تصمیم می گیره دروغ نگه زندگیش از دستش میره ، مثلِ خیلی چیزهایی که راحت به دست میان وُ راحت تر از دست میرن . و تو بعد دیدن نمایش به جای جواب دادن به هر سوالی بیشتر دلت می خواد زیر لب زمزمه کنی : درختان سبز / شکوفه های سپید /روز  های روشن از راه رسید و من با خودم گفتم چه دنیایِ قشنگی / گریه بچه ها ، که هر روز بزرگ می شن / اونا یاد می گیرن از ما بهتر باشن و من با خودم گفتم چه دنیای ِ قشنگی و من با خودم گفتم چه دروغ قشنگی .... . به هر حال بر طبق آماره داده شده تمام مردم دنیا به صورت میانگین روزی دو مرتبه دروغ می گن اما این دروغ نیست که این نمایش واقعا در شرایط سختی تولید شد ، می گم سخت ، سخت هااا با حضور بی دریغ چهل نفر توی بخش تجربه های نو سی اُمین جشنواره بین المللی تیاتر فجر شرکت کرد و حالا تا آخر خرداد توی ِ تالار قشقایی زندگی می کنه و من این زندگی رو تقدیم کردم به علی رفیعی شاعر سکوت که با نوشتن یک صفحه برای خاطرات و کابوس های یک جامه دار به من اعتماد  کرد.   
سجاد افشاریان
خرداد ماهِ یک هزار وُ سیصدوُ نود وُ یک