نمایش›محسن یک رپرتوار

یادداشت کارگردان : 

در سال ۱۳۹۰ در برابردنیایی قرار گرفتم که ناگهان همه قهرمانان ادبیات جهان رنگ  باختند.
« شهرزاد» و « گالیور » در تمرینات ماندند؛ حتی نهایت تمرینات شان را هم هرگز ندیدم.
دایم به این به این می اندیشیدم که حالا چه کسی را جستجو کنم؟ « رابین هود»؟ « زورو»؟ « گوژپشت نتردام»؟ « رستم»؟ یا...؟!
وقتی با نسیم احمد پور حرف می زدم؛ حتی « گاندی» هم پیشنهاد شد!
ناگهان فاصله بسیاری میان اکنون مان دیدیم و قهرمانانی که بی وقفه به مسلخ کشیده می شدند ، وفاصله بسیار تری میان خودمان با پیرامونی که در آن حل شده ایم به سال 1390. حالا چه کسی را باید برگزید؟
کدام انتخاب بهترین است؟ آیا دیروزی ها  می توانند انتخاب امروز باشند؟ و آیا اصلا باید انتخاب کرد و انتخاب سال ۱۳۹۰ چه انتخابی می تواند باشد؟
نام‌ها با سرعت از حافظه می گذشتند، و هیچ کدام نمی ایستادند، علاقه ما به نام ها حداکثر ۴۸ ساعت طول می کشید. و این جا خلا بود. اصراری بر انتخاب نام ها نبود، می شد « باغ آلبالو » انتخاب کرد، «صد سال تنهایی» می شد « رویای شب نیمه تابستان » یا ن باغ وحش شیشه ای » را برگزید؛ اما همه این سالها و این آدم ها چه می شدند ؟
«ننه دلاور» ، «شازده کوچولو»، «دن کیشوت»، «پینوکیو»، «ملا نصرالدین»، «شهرزاد»، «گالیور» و افکاری که «رابین هود» و «زورو» را از خود عبور داده بودند ؟!
حالا با این همه نام که از خالقانشان بزرگتر شده بودند ، هیچ کس نبود !

و این طور شد که « محسن » نامی مجود که موجودیت ندارد را در خیابان ولیعصر تهران ( از تجریش تا تقاطع جمهوری) در پاییز ۱۳۹۰ جستجو کردیم .