میگویند کمبود امکانات باعث رشد خلاقیت و ایده پردازی های نو میشود ، در این نمایش این امر را به وضوح میشد دید
پیوند میان نماهای مختلف بسیار جالب و زیرکانه بود گریم جالب و استفاده از رنگها
و بازیگران جوان با استعداد با صدای گرم و فن بیان عالی
نمایش بسیار خوب بود اما من کلا معتقدم این سالن در حده نمازخانه دوران راهنمایی و دبیرستان که در ان تیاتر تمرین میکردیم نیست ! دو ستون وسط ازار دهنده اند و عدم امکان به کار بردن یک صحنه ارایی مناسب و فضای نا مناسب جهت نورپردازی و صداپردازی کاملا نمایش را تحت شعاع قرار میدهد
صندلی که چه عرض کنم صرفا نشیمن های غیر استاندارد و ..
کاش میتونستم این نمایش را در یکی سالن های تماشاخانه ایرانشهر ببینم ...
خسته نباشید عرض میکنم خدمت همه دوستان و عوامل نمایش
امسال توی بازیهای آسیایی اینچئون، رشتهی پرتاب وزنهی بانوان، ایران یه ورزشکاری داشت که نقره گرفت... گزارشگر بعد از مسابقه همینجوری پرسید که ما از شما انتظار طلا داشتیم!؟ اون هم با تعجب جالبی جواب داد که نه... نه... حریفم عنوان دار المپیک بود. که یعنی آخه این چه حرفیه و چه انتظاریه!؟ این خانم ایرانی الاصل نیستند و احتمالا چون تعارفهای ایرانی رو بلد نیست اینقدر تعجب کرد.
ربطش به این تئاتر اینه که خیلی وقتها نقد رو باید متناسب انجام داد. متناسب با تجربهی بازیگرانی که تجربهی کار جدی کافی ندارند، متناسب با امکانات و غیره. نکته مثبت این اجرا اینجاست که با توجه به اینکه این یک اجرای پایان دورهی هنرجوهاست ازش انتظار طلا نمیره، ولی چون گروه حتی بیش از حد انتظار روی متن و اکت و دکور کار کردهاند و کار بازیگران هم چشمگیر بود، لذا تماشاچی با خودش میگه:
ایکاش یک سالن بهتر
ایکاش فلان جای متن اونجوری
ایکاش دکور اینجوری
ایکاش طلا میگرفتید.
خلاصهاش که دست گروه درد نکنه، عالی بود.
و البته، رد پای دکتر دلخواه بیشتر از "مشاور کارگردان" دیده میشد.
و اینکه، سه نقطه با اینکه سالنهای خوبی برای اجرا نداره ولی انتخابهای خوبی داره که به دیدنش میارزه.