نمایش›بووگی ووگی برادوی

نمایش فیزیکال بود و انصافا بازیگران برای اجراش زحمت زیادی کشیده بودن و تا حد بسیار زیادی هماهنگ‌ بودن، دو سه تا از بازیگران خانم که واقعا عالی بودن مثلا اون خانمی که در نمایش مطلق هم نقش دکتر رو ایفا می کردن و متاسفانه اسمشون رو نمی دونم یا اون خانمی که نقش باردار رو داشتن، در بین بازیگران آقا هم جناب فلاح که دیگه نیاز به تعریف ندارن، اون آقایی هم که قسمت بازی تنیس بدون توپ رو روایت می کردن عالی بودن ولی متاسفانه یکی از بازیگران آقا که افسانه سقوط ستاره ها و کدر شدن ماه رو توضیح می دادن بازیشون خیلی مصنوعی و بدون حس بود، در مورد محتوا خب متن کار پر از ارجاع های گوناگون بود که بعضی هاشون واقعا جالب و در همون لحظه قابل درک بودن مثل همون افسانه های کردی، اما‌ بعضی ارجاع ها به گونه ای بود که نیاز بود تماشاگر از قبل با اونها آشنایی داشته باشه و اگه آشنایی نداشت خب اون ارجاع ها تا حدی براش نامفهوم میشد، در کل هم متن کار جوری بود که می خواست کلی ‌مفهوم عمیق فلسفی و اجتماعی و روانشناختی رو بیان کنه ولی فکر‌‌ می‌کنم‌ نویسنده محترم می خواستن بار بزرگی رو بردارن، در نتیجه نمایش پر شده بود از مفاهیم کلی، شاید اگه به یه مفهوم بسنده می کردن و همون رو بیشتر می‌ پروروندن و با جزئیات بیشتری بیان می‌کردن بهتر میشد، زمان نمایش یه مقدار طولانی بود و به نظرم‌ می تونست به جای نود دقیقه شصت دقیقه باشه، درسته که رقص های هماهنگ بازیگران با موسیقی های مشهور دهه های قبل زیبا بود اما به نظر من اون صحنه های رقص و موسیقی چندان با ریتم کلی کار هم خوانی نداشت،‌ در مجموع من از حرکات فرم و بازی اکثر بازیگران لذت بردم اما محتوا جای کار بیشتری داشت