نمایش›دیوان تیاترال

دیوان تئاترآل " زخمه ای بر تارِ عشق ؛ آرشه ای بر سیم ِ جان "

دیوان تئاترآل نمایشی ایرانی ست با الهام از شاخصه های ملی و بومی معطوف به عشق و توجه ویژه به ارزش آب وقنات و اسطوره های داستانی و خصائل ِانسانی ، راوی ِقصه ای که بی زیاده گویی و هجو نمایی مخاطب را بهمراه خود با گره های داستانی روبرو میکند.
کارگردان بی آنکه بخواهد با اشارات ِطنزگونه به ورطه ی لودگی و حتی نمایش های لاله زاری بیفتد ، با رعایت ِخطوط ِموتیف اصلی و طنز ِاندازه ، موقرانه در بستری از موسیقی ِقوی و شگفت انگیز ِتلفیقی ِسنتی و مدرن، چنان پیش میرود که عناصر ِکارکردی اجرا را، تبدیل به زنجیره ای میکند بهم پیوسته و مکمل که هرکدام نقشی اساسی و کلیدی را ایفا میکنند ..واین بهم پیوستگی ِکاملا درهم آمیخته و بجا در بازی ها ، طراحی حرکات بدن ، طراحی صحنه ،گریم و لباس، موسیقی ، نورپردازی و میزانس هابروی متن سوار و نتیجه ای قابل قبول میسازد
شخصیت ها در دیوان تئاترآل نقش ِهای کلی و بیشتر مفهومی وتعمیم پذیرندبی آنکه بخواهند تیپ و یا شخصیت مشخصی را تاکید کنند حتی آن بخشی که بشکل ... دیدن ادامه ›› سورئال و فانتزی عرضه میشود. کارگردان توانسته ست بخوبی تاثیر دراماتیک ِشخصیت هارا در کلیت داستان با تکیه بر خصائل انسانی ، جای دهد و از آن مناسباتی را بیرون بیاورد که حامل پیامی فراتر از روابط فی مابین شخصیت هاست ..
واین تعامل تاجایی پیش میرود که حتی افسانه ی عشق ِفرهاد و شیرین ، آشنازدایی میشود و حقیقتی را بازنمایی میکند که درنوع خود کلیشه شکنی و بیانی ست برای فروکاستن ِتعصبات ِسنتی و طبقاتی ِاجتماعی وحتی هویت بخشی جنسیتی در جامعه ی مورد نظر
نقش زنان در متن و اجرا ، چشمگیر ست و از آنان موقعیتی را به نمایش میگذارد که اقتدار ، ایده و خلاقیت ِذاتی اشان جلوه گرو تعیین کننده ست ..لطافت ،حس زنانگی وامید در زندگی ، نیروی محرکه ی حیات و اثربخشی ِفعالانه بخوبی در زنان نمایش مشهود ست ..
اما بی شک پررنگ ترین بخش ِ قابل ستایش دراجرا ،موسیقی آنست چه آن بخش مقام خوانی و دوتارنوازی ِروزبه مهر چه بخش ِموسیقی مدرن و الکترونیک با سرپرستی کاوه کاتب ونوازندگی و وکال آیداروزبهانه و ویلن نوازی ِمروارید مهر که با معاصرسازی ِآوازها وهارمونی ِریتم ، احساس خوشایندی را برای مخاطب رقم میزند
متن سراسر نظم و ریتمیک به قلم استاد محمودفقید و تسلط بازیگران در بیان نیز تحسین برانگیز ست
نمایش دیوان ِتئاترآل اجرایی شریف و حرفه ای ست که با کارگردانی روزبه حسینی ، نمایشی ایرانی اما امروزی را تقدیم ِعلاقمندان تئاتر ایرانی میکند که درنوع خود کم نظیرست
با آرزوی بهترین ها برای کارگردان ِخوب و گروه ِموفق شان ،امیدواریم به اجراهای آتی شان در آینده ای نزدیک..

نیلوفرثانی
16 دی 95

((آوازهای هستی بخش آبی))

دیوان تئاترال ،نمایش موزیکال ایرانی خلاق،حرفه ای و به طور غافلگیرکننده ای ، جذابی است. نمایشنامه استادمحمد فقید زبان آهنگین و رنگین، فرحناک وسرشاری دارد با محتویی که به طور عمیق و تاریخی با یکی از دغدغه های دیرین ایران زمین (کم آبی) پیوندهای دراماتیکی برقرار می کند و از خلال داستان عامیانه ی عشق لوطی (مش ببول) به سرور، نقبی هم به عشق اسطوره ای فرهاد و شیرین می زند.
نمایش طراحی های زیبا ‌و چشم نوازی دارد و به نظرم مفهوم درستی را از تئاتر موزیکال ارایه می دهد چراکه موسیقی(ایرانی و تلفیقی)به طور کاملا ارگانیک به درون بافتار و ساختار نمایش نفوذ می کند و به عنوان یکی از ارکان پیش برنده روند نمایشی و داستانی مخاطبان را همراهی و با خود به پیش می برد.
دوتارنوازی و ویلن و گیتار الکترونیک و ...آوازهای کلاسیک و ایرانی و... در تلفیقی موسیقایی زیبا و هوشمندانه ، داستان فولکلور عاشقانه ای در بستر جستجوی آب و قنات (این قدیمی ترین میراث جهانی ایرانی در مدیریت آب ) را در دو وجه ایرانیت و معاصر بودن با گشاده رویی و طنازی متجلی می سازد.
این اثر دلنشین موسیقیایی ایرانی و خلاق به طراحی و کارگردانی روزبه حسینی تنها تا پایان دی ماه در سالن سنگلج بر صحنه است.