تازه‌ها امتیازداران پرفروش‌ها تیراول 🧩
کجا؟ کِی؟ چجوری؟
امروز
در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
کجا؟ کِی؟ چجوری؟
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
عمومی وفاداری دانشجویی پلاس
تازه امتیاز پرفروش
الفبا تاریخ آغاز
تیوال نمایش فرشته تاریخ
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 08:57:01
 تماشاخانه ‌ملک
از مردادماه ۱۳۹۸
۱۷:۳۰ و ۱۹:۳۰
بها: ۴۰,۰۰۰ تومان
:  محمد ‌رضایی ‌راد
  میلاد ‌رحیمی، رضا ‌بهبودی، باران ‌کوثری، میلاد ‌شجره، سینا ‌کرمی، سینا ‌بالاهنگ، رزیتا علیزاده، فرنوش ‌نیک ‌اندیش، داوود ‌پژمان ‌فر، جاوید ‌قائم ‌مقامی، ستاره ‌بذرافشان، سعیده فاضلی، ابوالفضل ‌ابهر
  ساسان پیروز   مجتبی جمشیدی   مریم مظفری، نوشین ‌جعفری، فرامرز اسدی   آرین حقانی، امید ‌رضایی   نوشین ‌جعفری   سمانه ‌حسینی   فریبا کوچکی، سمیه ‌خواسته، با تشکر از سارا مصطفی‌پور   شایلان ‌عشایری   سید مصطفی طباطبایی‌نسب، امیرحسین بابائیان   رضا ‌خضرایی   کسرا ‌پاشایی   علی شیرخدایی   آبتین یغماییان، علی رادمند، پارسا خودآفرین   علیرضا ‌کی ‌منش   کوروش محمدی   لادن مهران‌زاده   علیرضا ‌اسدی   بهزاد ‌نعلبندی   آزاده ملک‌زاده   نرگس فرشی، محسن قرایی
«فرشته تاریخ» با برخوردی آزاد، به روایتی از آخرین شب زندگی والتر بنیامین (فیلسوف و نظریه‌پرداز مشهور آلمانی) می‌پردازد.

با ظهور فاشیسم و به قدرت رسیدن نازیسم در اروپا، بنیامین نیز همچون بسیاری از روشنفکران آلمانی راه تبعیدی خود خواسته را در پیش می‌گیرد و ابتدا مدتی را در فرانسه ساکن می‌شود. با پیشروی فاشیسم در اروپا و تسخیر فرانسه، بنیامین از راه کوهستان خود را به اسپانیا می‌رساند تا شاید بتواند با کشتی از اروپا خارج شود اما به دست مرزبانان اسپانیا گرفتار می‌شود و سرانجام، به آخرین صفحه از زندگی خود می‌رسد. نمایش فرشته تاریخ، از این نقطه آغاز می‌شود.



›› فروش اینترنتی بلیت در دیگر سایت‌های محترم انجام می‌شود


- از همراه داشتن فرزندان زیر ۱۴ سال خودداری نمایید.

دسته‌بندی
روایی
شهر
تهران

مکان

تهران، خیابان شریعتى، خیابان ملک، نبش خیابان وزوایى، تماشاخانه ملک
تلفن:  ۰۲۱۸۸۴۶۱۷۸۵

نقشه بزرگتر و مسیریابی
برجسته همه
گفت‌وگو نقد کاربران نقد کارشناسان دیالوگ‌های ماندگار
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
گفت‌وگو
سید حسین رسولی (نویسنده و مترجم تئاتر و سینما) (khaloo)
گفت و گو با میلاد رحیمی، به بهانه سال ها حضور با کیفیت در گروه تئاتر «خانه» (روزنامه اعتماد)
ملاقات با هنرپیشه نقش اول
گفتگو: بابک احمدی سیدحسین رسولی


دنبال کنندگان جدی و حرفه ای تئاتر احتمالا مخالفت نمی کنند اگر نمایش «فرشته تاریخ» به کارگردانی محمد رضایی راد را در فهرست نمایش های مهم شش ماه نخست سال ۹۸ قرار دهیم. همین ابتدا تاکید کنم که نام نبردن از اجراهای با کیفیت دیگری مثل «است» کاری از پرنیا شمس، «پپ» به کارگردانی اسماعیل کمالی دهقان و «لانچر۵» کار مشترک پویا سعیدی و مسعود صرامی نباید به معنای نادیده گرفته شدن این آثار تلقی شود. اگر هم نظر باشیم که تجربه اخیر رضایی راد امکان گفت وگو به دست می دهد و ارزش حرف زدن دارد، که دارد؛ نادیده گرفتن گروه بازیگران نمایش نیز عملا کج سلیقگی است. در این بین و در کنار تلاش های قابل ستایش رضا بهبودی، میلاد شجره، سینا بالاهنگ و باقی بازیگران «فرشته تاریخ»، میلاد رحیمی در نقش «والتر بنیامین» مسوولیتی بس دشوار برعهده گرفت اما در نهایت موفق ... دیدن ادامه ›› شد سازه ای خوش تراش و شعورمند پیش چشم تماشاگر قرار دهد. حفظ ریتم بازی، هم زمان حفظ جریان و ریتم درونی و کلی اجرا آن هم طی سه ساعت روی صحنه حقیقتا کار هر بازیگری نیست. ارایه یا تالیف اندیشمند مشهور نادیده آلمانی به ایرانی ترین شکل ممکن! رحیمی در این نقش کیفیتی از خود به یادگار گذاشت که به جرات می توان مدعی شد در دوران بلوغ بازیگری اش به سر می برد. هنرمندی که فارغ از هیاهو و شلتاق های بعضی هم صنف هایش، سلامت مهم ترین ابزارش - بدن- را جدی می گیرد، برخلاف بسیاری همچنان به مطالعه بها می دهد و گویی جز تئاتر به چیز دیگری نمی اندیشد. اگر فهرست ترین های تئاتر در سال ۹۸ اسامی متعدد را شامل شود، ما میلاد رحیمی را در جمع انگشت شمار بازیگران با کیفیت این روزها قرار می دهیم. گفت وگو با او را در ادامه می خوانید.
در شروع مسیر بازیگری چه هدف و تصویری در ذهن داشتید و در ادامه همکاری با گروه تئاتر «خانه» و محمد رضایی راد چه وضعیتی پدید آورد؟
تصویر من از بازیگری همواره متکی بر بازیگری تئاتر بود. اصولا در خانواده ای بزرگ شدم که از ادبیات و تئاتر فاصله نداشت. دایی بزرگ من هم عصر و دوست بهرام بیضایی و اکبر رادی بود و دایی کوچکترم یکی از بهترین مترجم های رمان های کولتس است. مادر و پدرم هم در محیط فرهنگی کار می کردند. اولین تئاتر زندگی ام را در شش سالگی دیدم و بعدها متوجه شدم کارگردان کار محمد رضایی راد بود که «عروسک های» بهرام بیضایی را اجرا کرد. از سال ۶۷ تا ۷۸ هر تئاتری در شهر رشت اجرا شد دیدم ولی متاسفانه این سالن امروز تعطیل است. به همین دلیل تصویرم از ابتدا بازیگری در تئاتر بود. اول دبیرستان تصمیم گرفتم به آموزشگاه سمندریان بروم، سال ۸۰ به تهران آمدم و در آموزشگاه نام نویسی کردم.

یعنی در دوران اوج آموزشگاه.
بله، تقریبا می توان گفت دوران اوج آموزشگاه بود. سال ۸۱ از طریق آقای رضایی راد در نمایش «هشتمین خان» به کارگردانی آروند دشت آرای بازی کردم و سپس به گروه بازیگران اولین نمایش محمد رضایی راد در تهران یعنی «رقصی چنین» در سال ۸۲ بازی کردم و اینطور تربیت شدم. اگر به سوال اول بازگردم، واقعیت این است که تشکیل گروه تئاتر «خانه» مسیر خود محمد رضایی راد را هم عوض کرد. اصلا ایدئولوژی هنری محمد رضایی راد جدای از تمام تجربیات، سواد و خلاقیتی که دارد با تجربیات این گروه تئوریزه شد. شاید بتوان گفت همه چیز از تشکیل گروه در سال ۸۱ شروع شد، بست و گسترش پیدا کرد و به اینجایی رسید که حالا روی صحنه می بینیم.

در هفته های اخیر گزارش هایی منتشر کردیم درباره ضعف متدولوژی و تئوری در بازیگری تئاتر، این اشاره درباره تغییر مسیر زیبایی شناسی محمد رضایی راد بعد از تشکیل تئاتر «خانه» در بازیگری شما چه تاثیر و دست آورد علمی ایجاد کرد؟ اصلا از ابتدا دستگاه مشخصی برای بازیگری داشتید؟
نه، در سال های ابتدایی حقیقتا اینطور نبود که تئوری خاصی برای بازیگری در نظر داشته باشم، اما به واسطه حضور در کلاس های آقای سمندریان یک زمینه خوبی به وجود آمد. به گمانم آن زمان فقط در مسیر درست قرار گرفتم اما اینکه در کدام ساختمان می توانم بازی کنم به هر دو این تجربه ها بازمی گردد. این شانس را داشتم که در «ملاقات بانوی سالخورده» آقای سمندریان و «مجلس شبیه در ذکر مصایب استاد نوید ماکان...» بهرام بیضایی سیاهی لشگر باشم که انصافا تجربه های درخشانی بودند. از همان زمان با یک شکل غیر معمول از بازیگری مواجه بودم، با شکلی که حالا می توانم بگویم رئالیسم اصلا در بازیگری تئاتر معنا ندارد. منظورم جنس غلطی است که مختص امروز هم نیست و پیش از این هم وجود داشته، چرا؟ چون به این ترتیب وقتی رئال بازی می کنیم تمام ابزارهای تئاتر را از خودمان می گیریم. به این ترتیب بازی با بدن، شکل غیرمعمول حرف زدن و شکل غیرمعمول بدنی را از خودمان می گیریم. تئاتر اصلا شکل معمول نیست که بخواهیم با آن معمول رفتار کنیم. این شکل از بازیگری در گروه تئاتر «خانه» برای من اتفاق افتاد. از همین ایده ژست که در گروه بر آن تمرکز داریم و بعضا شکلش را تغییر می دهیم.

ایده بیشتر از برشت وام گرفته شد؟
در دوره میرهولد هم قابل ردگیری است ولی تعاریف متفاوت پیدا می کند، برای نمونه اگر به معنای وقفه باشد معنای بنیامینی پیدا می کند. مثلا در اجرای «بارش هایی از مهر و مرگ» چیز دیگری از ژست ارایه شد که با آنچه در نمایش «فرشته تاریخ» ارایه دادیم تفاوت داشت. حالا حدود ۱۰ سال است که در این سیستم آموزش می بینم و رشد می کنم.

این پرسش بیشتر به پرسش های زرد تنه می زند ولی قابل چشم پوشی هم نیست که میل به بازیگری میزانی تمنای دیده شدن در خود دارد. شما با کارگردان های صاحب نام تئاتر کار کرده اید، سال های زیادی هم هست که بازی می کنید و همواره کیفیت تان را حفظ کرده اید که کار ساده ای نیست ولی از منظری در تمام این سال ها نادیده هم گرفته شده اید. چنین وضعیتی ناامیدکننده نبود؟ به ویژه که رفته رفته تشویق و توجه به تئاترهای پرزرق و برق گسترش یافت.
زمانی تصور می کردم باید موزیسین شوم. شما وقتی موزیسین هستید، هنرتان الزاما آنجا که تماشاگر حضور دارد معنا پیدا نمی کند. می توانید در اتاق شخصی به هنرتان معنا ببخشید، ولی تئاتر بدون تماشاگر اصلا معنا ندارد. بعدها طی تجربیاتی که در گروه تئاتر خانه به دست آوردم، متوجه شدم کار ما در مقاطعی دقیقا مانند موزیسینی بوده که ساز را برمی دارد و در خلوت مشغول تمرین می شود. راهی برای زنده نگهداشتن هنر. ابدا نمی خواهم خودم را در جایگاه مظلوم نمایی قرار دهم که بسیار اشتباه است ولی باور کنید لذت آن دوران شاید دیگر هرگز برایم تکرار نشد. آنقدر بدون افق تمرین می کردیم که زمانی آقای رضایی راد اعلام کرد دو هفته شبانه روز تمرین می کنیم و اجرا می رویم چون در غیر این صورت کار برای خودمان هم بیات می شود. درست که به دلیل شرایط اجرا مردم تماشاگر کار نبودند ولی مخاطب تخصصی داشتیم. امروز بیشتر از هر چیز به این فکر می کنم که چه تجربه ای را پشت سر گذاشتیم و حالا به این نقطه رسیده ایم. اغراق نمی کنم، واقعا گاهی پروسه تمرین بسیار از اجرا لذت بخش تر است.

شکل کار محمد رضایی راد به عنوان نویسنده و کارگردان طوری است که بین متن و ایده های اجرا فاصله ای ایجاد می شود. در همین فاصله است که امکان تجربه به دست می دهد. مشخصا دنبال ارتباط بازیگر و کارگردان هستم. در این مرحله بین شما و کارگردان چه فرآیندی رخ می دهد؟
شکل تمرین اساسا بر مبنای اتود اتفاق نمی افتد و کارگردان یک خط مشخص به ما می دهد. او می داند چه می خواهد و کلیتی به دست می دهد که حالا برای رسیدن به جزییاتش باید اتود بزنیم. ما دو هفته تمرین کردیم و آقای رضایی راد به پورت بو سفر کرد، وقتی به ایران برگشت، متن دوباره بازنویسی شد و تغییرات زیادی کرد.

و در این مرحله دست شما باز است؟
بله کاملا. آن فاصله و گپ که اشاره کردید وجود دارد و اصولا می خواهم بگویم نبوغ محمد رضایی راد در همین بازنویسی متن اولیه است که از روحیه کارگردانی او سرچشمه می گیرد و آقای رضایی راد به خوبی می تواند بین این دو فاصله ایجاد کند؛ خیلی دشوار است که نویسنده مدام به خودش رودست بزند.

نقدهایی بیان شده که چرا تمرین نمایش «فرشته تاریخ» مدت زیادی طول کشید؛ البته قاعدتا ۸ ماه تمرین برای این گروه حرفه ای و یکدست طولانی به نظر می رسد، ولی حتما دلایلی دارد.
ما تمام مدت تمرین می کردیم.

روزی چند ساعت می شد؟
حداقل روزی ۴ ساعت تمرین داشتیم.

من درک می کنم که تبدیل واژه ها و ایده ها به امر اجرایی کار دشواری است، چراکه میزان بالایی از معانی اجرای رضایی راد در ژست و بدن رخ می دهد و رسیدن به این نوع بیانگری زمانبر است.
چون تجربه کار با زنده یاد حمید سمندریان و بهرام بیضایی را دارم دیگر لازم نیست به زمان طولانی تمرین و اجرا فکر کنم! اینجا باید بحثی را باز کنم و آن این است که چرا مخاطبان و تئاتری ها جا می خورند وقتی می شنوند که ۸ ماه تمرین شده است و ۳ ساعت هم اجرا داریم؟! نمایش «مجلس شبیه در ذکر مصایب استاد نوید ماکان و همسرش مهندس رخشید فرزین» بیضایی در سال ۱۳۸۴، ۲ ساعت و ۲۰ دقیقه طول می کشید و نمایش «ملاقات بانوی سالخورده» هم ۲ ساعت و ۴۵ دقیقه بود. هیچ کسی هم درباره زمان طولانی نمایش حرفی نزد بلکه همه درباره کیفیت صحبت می کردند. به خدا قسم حتی یک نفر هم چنین مسائلی را مطرح نکرد و چنین پرسش هایی در ۱۰، ۱۲ سال اخیر مطرح می شود.

البته، گویا این سرعت و فوریت مختص به ایران نیست و در اغلب کشورها هم شاهد این کوتاه سازی نمایش ها، اجراها و تمرین ها هستیم.
بله و اشاره کنم که معتقدم تئاتر خوب ما چیزی از دنیا کم ندارد ولی این سال ها شاهد هستیم نمایش های گوناگون چه از لحاظ محتوا و چه از نظر طول نمایش کوچک شده اند.

اتفاقا شاید لازم باشد در مورد این مبحث پژوهش کنیم. چون آنقدر کوچک سازی شده که ظاهرا به سمت نمایش های تک پرسوناژ پیش می رویم. به نظر می رسد، اتمیزه شدن اجتماع و فردگرایی در جهان برساخته لیبرالیسم در تئاتر بازنمود عینی پیدا کرده است.
رابطه تولید و مخاطب هم بسیار تاثیر داشته است.

حتی مناسبات اجتماعی تولید در بستر سرمایه داری در اینجا مهم است.
دقیقا، به خدا ما برای اجرای ۲ ساعت و ۴۵ دقیقه ای نمایش «ملاقات بانوی سالخورده» بیشتر از ۶ ماه تمرین کردیم. بیشتر از ۴ ماه و نیم هم نمایش «مجلس شبیه در...» بیضایی را تمرین کردیم. یادم می آید علی عمرانی بازیگری «تک کار» بود و تنها در اجرای بیضایی حاضر می شد و در چند اجرای همزمان حضور نداشت! اصولا کار جدی نیاز به تمرین و انسان جدی دارد. شما تا نمایشنامه را حفظ کنید و پایه های کار را بنا کنید، دو ماه گذشته است. فرآیند رسیدن به بیان و بدن و لحظه ها هم باید هزاربار رتوش شود. صحنه های مهمی در تمرینات شکل گرفت که رضایی راد آنها را حذف کرد؛ حتی میزانسن جذابی در روزهای ابتدایی «فرشته تاریخ» داشتیم که من نقاشی «فرشته تاریخ» پل کله را توصیف می کردم و این میزانسن برای یک بازیگر عالی بود ولی رضایی راد با دلایل منطقی و هنری آن را حذف کرد. او گفت: «تماشاگر در حال مرعوب شدن است و به جای اینکه مفهوم را درک کند تنها آن را می بیند، پس باید این میزانسن حذف شود». می خواهم بگویم تماشاگر به همان اندازه که نمایش «فرشته تاریخ» را می بیند، به همان اندازه هم چیزهایی نمی بیند چون پر از حذفیات و رتوش است. بدن پدیده ای از پیش تعیین شده نیست و در تمرینات شکل می گیرد، ایده های کارگردانی هم چنین است. ما نباید در نقش حل شویم یا به قول معروف در آن فرو برویم ولی زیست درون تمرینی بسیار مهم است و این زیست در فرصت کوتاه تجربه نمی شود.

استانیسلاوسکی اعتقاد داشت: «هنر وقتی شروع می شود که دیگر نقشی نباشد، وقتی که دیگر فقط من باشد»؛ البته او پس از بازی در نقش دکتر استوکمان در نمایش «دشمن مردم» شیوه درونی خود را به روش بیرونی تغییر داد یا در کتاب «بازنگری در بازیگری» اشاره می شود بازیگر وقتی نقش و موقعیت را دریافت دیگر تمام کنش های او درست است. آیا با رضایی راد دچار چنین چالش هایی در ایفای نقش و بازی شدید؟
من همیشه به نظارت رضایی راد اعتقاد دارم و وقتی بگوید: «این نیست» قبول می کنم. اسماعیل شنگله در آموزشگاه سمندریان کلاس های تحلیل نقش و نمایشنامه داشت و همیشه می گفت: «اگر بازیگر بگوید در نقش فرو رفته، دروغ گفته است یا اگر این طور باشد بازیگر نقش اتللو باید هر شب روی صحنه دزدمونا را بکشد!» پس در ۵۰ شب اجرا باید ۵۰ بازیگر دزدمونا داشته باشیم. البته من این نظریات را زیر سوال نمی برم ولی در نقش فرو رفتن را زیر سوال می برم. آقای بیضایی می گفت: «اسم بازیگر روی آن است یعنی بازی کردن.» به همین سادگی! زندگی کردن در تئاتر معنا ندارد چون میزانسن ها را فراموش می کنید و آگاهی تان را هم از دست می دهید. دستیار آقای رضایی راد هر شب طول نمایش را محاسبه می کند و اگر نمایش یک دقیقه کم و زیاد شود به ما می گوید. اگر اجرا ۲ دقیقه طولانی شود یعنی که ریتم و تمپو جابه جا شده و باید آن را درست کنیم. اجرای اول نمایش «فرشته تاریخ» در سالن ملک، ۲ دقیقه زودتر از اجراهای مان در تئاتر شهر تمام شد. آقای رضایی راد هم گفت: «شما یا یک چیزهایی را بازی نکردید یا ریتم و تمپوی تندی در اجرا حاکم شده است.»

البته کمی انعطاف نسبت به تماشاخانه و محیط و تماشاگر لازم است.
آقای رضایی راد هم گفتند که امکان ندارد از سالن چهارسوی تئاتر شهر به سالن عریض تر ملک بیایید و کمیت و کیفیت نمایش تغییر نکند. توجه کنید که اگر هر یک از ۱۵ بازیگر بخواهند ۲ ثانیه از بازی خود را کم کنند چه تاثیری در کلیت اجرا دارد و این مساله خودش را در ریتم و تمپوی اجرا نشان می دهد. من اعتقادی به فرو رفتن در نقش ندارم.

البته این مساله گاهی پیش می آید.
فرو رفتن در نقش؟

رنی ژان فالکونتی آنقدر در نقش ژاندارک در فیلم «مصائب ژاندارک» (۱۹۲۸) فرو رفت که دچار مشکلاتی شد. البته شما اصولا درباره ایده های گوردون کریگ و هم عصران او صحبت می کنید.
فرو رفتن در نقش، هم به خود بازیگر آسیب می زند و هم به نقش. قاعدتا اگر در نقش فرو بروید، جزییات اجرایی را از یاد خواهید برد. اگر این گونه باشد حال خوب و بد بازیگر هم روی نقش تاثیر می گذارد و تماشاگر در دو شب اجرا، شاهد دو بازی متفاوت خواهد بود و این موضوع قابل قبول نیست.

آقای رضایی راد برخلاف انبوهی از کارگردانان دیگر بسیار دقیق است و شاید این موضوع باعث می شود زیست بیرونی بازیگر با طراحی های دقیق او دچار چالش شود.
امکان ندارد انسان خود را ایزوله (جدا) کند و او همیشه حال بیرونی خود را وارد صحنه اجرا می کند. من و اعضای گروه آقای رضایی راد تلاش می کنیم تا با کمترین تاثیر بیرونی وارد اجرا شویم که این موضوع مستلزم تمرکز بالاست و تمرکز بالا هم وابسته به مرور لحظه به لحظه نمایش است. جالب است که علاوه بر نمایشنامه مکتوب، نمایشنامه ای از حالات و لحظات و رفتار هم داریم. باورتان نمی شود که در نمایش «بارش مهر و مرگ» وقتی قرار بود که عقب عقب راه بروم، در ذهن خودم گام هایم را می شمردم، حتی در نمایش «فرشته تاریخ» هم این اتفاق رخ می دهد. حجم کنش ها و رویدادها آنقدر فراوان است که همیشه تمام چیزها را مرور می کنم و همیشه هم خیلی زود سر تمرین می روم.

شما می توانستید تعداد فراوانی تصویر برای ایفای نقش والتر بنیامین تماشا کنید ولی مشخصا بازیگری ایرانی هستید. اگر اشتباه می کنم اصلاح کنید، چون گاهی سیمای عباس نعلبندیان را هم در ظاهر و ژست شما می دیدم. شاید دوگانه ای از بنیامین/نعلبندیان را شاهد هستیم. هر دو خودکشی کردند و رضایی راد هم به هر دو علاقه دارد؛ حتی نعلبندیان را مانند بنیامین به گوشه عزلت فرستادند تا حذف شود.
خیلی جالب بود ولی ما واقعا درباره دوگانه بنیامین/نعلبندیان صحبتی نکردیم، با این حال قطعا بنیامینی ایرانی را ارایه داده ام. هیچ فیلمی از بنیامین پیدا نکردم ولی کلی عکس دیدم. اصلا قرار نبود نقش بنیامین را بازی کنم چون او کوتاه قد و کمی توپر بود. هیچ کسی در فلسفه هم به بنیامین نزدیک نشد چه برسد در بازیگری. سوزان سانتاگ هم اشاره می کند او آخرین متفکر بزرگ عصر خویش بود. من هم به هیچ عنوان به سمت بنیامین واقعی نرفتم و در واقع به بنیامین رضایی راد اقتدا کردم. حرف شما را رد نمی کنم و فکر می کنم کاراکتری ایرانی ارایه داده ام. به زعم من، نمایشنامه «فرشته تاریخ» به زمینه و زمانه حال حاضر ایران و جهان ارتباط دارد. فکر می کنم آقای رضایی راد ایده نمایشنامه نعلبندیان را هم در ذهن خود دارد و آرزو دارم نقش او را هم بازی کنم.

به همکاری با آقای رضایی راد اصرار دارید یا اگر امکان تجربه های متفاوت باشد قبول می کنید؟
قطعا استقبال می کنم و اتفاقا بدم نمی آید تجربه سراسر متفاوت داشته باشم ولی به یک شرط، به این شرط که تئاتر برای آن کارگردان همان اندازه اهمیت داشته باشد که برای من مهم است. راستش را بخواهید گاهی فکر می کنم ما چقدر خوشبخت هستیم که در فضای تئاتر زندگی و تنفس می کنیم.

شماره 4448 - ۱۳۹۸ دوشنبه ۴ شهریور

http://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/131567/%D9%85%D9%84%D8%A7%D9%82%D8%A7%D8%AA-%D8%A8%D8%A7-%D9%87%D9%86%D8%B1%D9%BE%D9%8A%D8%B4%D9%87-%D9%86%D9%82%D8%B4-%D8%A7%D9%88%D9%84

https://www.magiran.com/article/3946787
۰۵ شهریور ۱۳۹۸
پیوند این نوشته
علی جباری این را خواند
حمیدرضا مرادی، محسن جوانی و hesampars این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گفت‌وگو احتمال افشا یا کاهش جذابیت
فهیمه نگهبان (fahisen68)
نمایش فرشته تاریخ
این نمایش یکی از اتفاق‌های مهم و تحسین‌برانگیز در این دوره از تئاترهای مدرن امروز بود
یک آلمانی یهودی‌زاده کمونیست‌شده و ... دیدن ادامه ›› سرانجام اومانیست که عقایدش دائم در حال تغییر بود و خود نیز در این تلاطم‌ها هرگز آرامش دلخواهش را نیافت و سرانجام نیز از ترس اسیر‌شدن به دست گشتاپو و سپرده‌شدن به جوخه اعدام، با مورفین خودکشی کرد.
نمایشی در سه ساعت که جز چند لحظه کوتاه، از ریتم نمی‌افتاد
کلام درست، سنجیده و پرنکته از نمونه‌های درخشان دیالوگ‌نویسی، میزانسن‌های اغلب موجز و گویا، بازی‌های درخشان سه بازیگر اصلی: میلاد رحیمی، میلاد شجره و رضا بهبودی، استفاده از امکانات بصری برای مستند جلوه‌دادن وقایع و در‌نهایت پرکشش‌بودن از‌جمله ویژگی‌های این اجراست که باعث می‌شود هنگام تماشا، زمان را فراموش کنیم و چشم و گوش و هوش و ذهن‌مان را بسپاریم به آنچه روی صحنه می‌بینیم و می‌شنویم
به نظر من یکی از عوامل موفقیت اجرا انتخاب درست بازیگران به ویژه میلاد رحیمی است که در لحظه‌های آغازین نمایش کمی دست‌وپاچلفتی و نگران در کارش دیده می‌شد که البته کمی بعد روشن می‌شود که عمدی بوده. اما از چند دقیقه به بعد و تا آخر نمایش، یکی از بهترین بازی‌های تئاترو حداقل در یک دهه اخیر شاهد بودیم،
بی نظیر پر استعداد و باهووووش که تمام مدت اجرا منو محو این میزان از توانایی قرار داده بود که بی نهایت تحسین برانگیزه
صدا، اکت‌ها و همه چیزش به قدری عالی است که گویی خود والتر بنیامین از گور برخاسته و دارد زندگی‌اش را به نمایش می‌گذارد....
راجبش میتونم ساعت ها گفتگو کنم و صفحه ها بنویسم ولی به این اکتفا میکنم
بنده بی نهایت از تماشای این اثر فاخر لذت بردم
و امید به اینکه بیشترو بیشتر شاهد چنین آثار ارزشمندی باشیم
۳۰ مرداد ۱۳۹۸
پیوند این نوشته
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نقد کاربران
بابک محمودی (poorbabi)
فرشته : حالا تو خودت بخشی ازاین تاریخ ستمدیده ای بنیامین.
شاید زمانی کسی با بیاد آوردنت در لحظه خطر بتواند به رهایی بیندیشد وتو را رستگار کند. مانند همین دم.

#فرشته_تاریخ
#محمد_رضایی_راد_______________________________________به بهانه نمایش «فرشته تاریخ»
سه ساعت پرسه در ذهن بنیامین، و نهایتا مرور بسیاری از نظریات ایشان و همذات پنداری مخاطب با شرایط ذهنی و حتی جسمی بنیامین در واپسین روز زندگی اش به طوریکه حتی درست در بیست و پنج دقیقه به پایان، از مخاطب درخواست می‌شود تا با درک این رخداد خود به جای بنیامین تصمیم نهایی را بگیرد. بدیهی است که تن خموده و ذهن خسته تماشا گر از مرور این همه فکر! مرگ هر چه زودتر بنیامین را می طلبد و مرگ کارکرد خود را به مثابه رهایی بنیامین و مخاطب، توأمان! باز میابد.... بنیامین فیلسوف امر ناتمام بوده است و همواره کوشیده تا به ما بفهماند که باید بار ها و بارها در گسست ها و رخداد های تاریخی درنگ کرد و صداهای ناشنیده را به گوش جان شنید! قطار تاریخ تنها این گونه است که به مسیر رهایی نزدیکتر می‌شود، اگرچه این یادآوری هزاران باره رخداد ها و درنگ در گسست ها ممکن ... دیدن ادامه ›› است فرساینده و بیهوده به نظر آید اما نباید فراموش کرد که "امید" حاصل "امر ناتمام" است...! و رخداد ها بیش از آنکه حاصل وقوع پدیده هایی نادر باشند بلکه حاصل «آگاهی» مخاطبان خواهند بود.. نکته دیگری که به خوبی در طول اجرا به دست می آمد،باز نمایی چگونگی سو استفاده قدرت(در اینجا فاشیسم) از «شرایط اضطراری» برای غلبه بر نظم فوکویی ناگزیر میباشد، به طوریکه در شرایط اضطرار القا شده توسط قدرت، حتی هنرمند و هنر نیز سمفونی های باشکوه!در مدح آن سروده و ارکان جامعه سراسر به خدمت قدرت در می آید!!
: «بازی عوض شده بنیامین! دیگر اینک ماتریالیسم است که چون «کوتوله» عروسک گردان الهیات است!!»
گذشته از ما انتظار دارد رستگارش کنیم، و تنها یک جامعه ی رستگار شده قادر است گذشته اش را «تمام و کمال بازیابد.». رستگاری نیازمند یادآوریِ بی کم و کسرِ گذشته است...
شاید این وظیفه بر دوش یکی از «ما» مخاطبان نمایش است که هر چه سریعتر «کیف دستی» بنیامین را بیابد! و سفر ناتمامش را به مقصد تکمیل کند.....
معمولا ترجیح می‌دهم قبل از دیدن نمایش چیزی به عنوان پیش نیاز در مورد آن مطالعه نکنم اما در مورد این اجرا گمان می‌کنم تسلط قبلی بر حداقل تیتر اندیشه های بنیامین می‌توانست لذت تماشای آن را افزون سازد...
____________________________________________________هر لحظه از زمان،
دروازه ی گشوده ای است
که موعود
از آن به درون خواهد آمد.

والتر بنیامین
______________________________________________________________________
پی نوشت :نمی‌دانم چرا بعد از نمایش بی اختیار یاد دیالوگ معروف هزاردستان افتادم:
جماعت خواب ، اجتماع خواب زده ، جامعه چرتی...!
۲۶ مرداد ۱۳۹۸
پیوند این نوشته
بابک محمودی (poorbabi)
ممنون از اینکه نظر دادید..راستش را بخواهید متاسفانه یا خوشبختانه این ویژگی همیشگی بنده است که هر بار بعد از دیدن تلاش صادقانه یک عده ناشناس بی ادعا برای ارایه اثری هنری فراتر از غالب آثار دچار روزمرگی و فله ای به خصوص در قالب نمایش، چنان ذوق زده میشوم که چشمم را بر روی تمام کاستی ها میبندم....شرکت در رخداد هایی که این احساس را ایجاد نماید که میزبانش تمامی تلاش خود را نموده تا از بنجل فروشی امروزی به دور باشد و مهمتر از آن همینکه احساس می‌کنید در این عصر ظلمت کپی بردار شتابزده بی توجه که گویی همه ما را دچار بیماری بیش فعالی کم توجهی(ADHD) نموده است، در گوشه ای از شهر عده ای نه تنها خود را بلکه حتی شعور مخاطبانشان را نیز دست بالا گرفته، ولو با ارائه آثاری که فقط موضوعی جسورانه و فراتر از درک عامه داشته باشد در این راه گام بر داشته باشند، چنان شعفی در من ایجاد می‌کند که بار دیگر به زندگی و زندگان امیدوار میشوم،!! من هم کاملا با شما موافق هستم و گمان میکنم که این نمایش در زمینه روایی، فرم، بازیگری، و به خصوص زیاده گویی غیر ضروری نقص داشته و می‌توانست بهتر از این باشد(البته تخصصی در این زمینه ندارم)... اما هر چه بود هنوز ذره ای از ذوق زدگی ام کم نشده و به جان سازندگانش دعا میکنم! شاید که مستجاب شد و بقای عمر ایشان متضمن بقای عمر هنر و آگاهی در این مملکت سوخته گردید...!
۳۰ مرداد ۱۳۹۸
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید