نمایشگاه›آثار برگزیده‌ی مسعود عربشاهی

باز
می گردم به سکوت،به فضا،به دشتهای خالی از خاک و سبزه،ناخودآگاه به درونم
باز می گردم ،و آنجاست که زمان رنجهایم فرا می رسد. ساعتها دستانم را بر
صورتم می گذارم و گاه از هر آهنگ غمگینی ، به فرا رفتن می اندیشم،به رنجها
مصیبتها و دوران بحران،به حسرتها و ناکامیها. در آن زمان محدود، در بی
انتهایی با خیالم به حجم کره ها و ستاره ها که در کهکشان رها شده اند و
بارها آنها را به وجود آورده ام می اندیشم. گویی به زیبایی چرخش درخشنده
آنها نزدیکتر شده ام ، به روزهایی که با تیرگی درونم آن همه زیبایی را از
دل خاک بیرون کشیده ام. لحظاتی شروع به خلق اثری کرده ام که انگار پایانی
ندارد.

سالهاست که با توهم خلاصی از واقعیت
زندگی می کنم . با اندیشیدن به مرگ که هر لحظه مرا به تخریبها نزدیکتر می
کند. وحشت درگیر شدن با اونگرانم می کند. همه چیز سرد و یخ زده اتفاق خواهد
افتاد.دوران انهدام و فنا سرعت بیشتری می گیرد شاید مرگ زمانی به سراغم
آید که توانسته باشم زیبایی های زندگی و آنچه را که به آن عشق می ورزیده ام
در کنار خود داشته باشم . صدای پرنده ها عطر درختان ، فضایی که دوست دارم و
هر آنچه که بدان عادت کرده ام . برای رهایی از این برزخ تنها به هرز رفتگی
و فرسایش درونم رجوع می کنم . شب و روز در بند افکاری  موهوم هستم و ترس و
هیجانی که به هیچ نقطه ای ختم نمی شود. ویرانی پیش رونده ای مرا به سوی
خود می کشد . مرگ در درونم دایماً در کار است. گاه تلخی معاشرت و هم صحبتی
با او را می چشم و می دانم که پایان این گفتو گو رفتن به سوی ابدیت است.او
مدتها در سکوت نظاره گر من است . به تدریج غباری محو، همه جارا می گیرد و
زمان تجزیه شدن و تباهی فرا می رسد . شاید معدود کسانی این انهدام را به
یاد خواهند آورد . نمی خواهم جاودان بمانم، اما از این مسیر حسرت بار نفرت
دارم . ظاهراً به غیر عادی بودن آن عادت کرده ام اما تو گویی که آگاهانه به
قهقرا می روم. 

مسعود عربشاهی(منتشر شده در مجله هنر فردا- شماره +١ - بهار ١٣٨٩)