نمایشگاه›معلق در کناره‌های خالی

روزهای تعطیل گالری: دوشنبه ها

معلق در کناره های خالی
مجموعه نقاشی های فرزانه رحمانیان، وضعیت انسان معاصر را در فضایی انتزاعی بازگو می کند. انسان ها که صورت
های مدل گونه دارند؛ معلق در زمین و فضاهای باقی مانده از یک حیات اجتماعی که دیگر بی سرانجام مانده است. ایستایی
آنها با واسطه است و در پیرامون خود شبحی نمادین از یک حیوان شاید قوچی باشد که بی پناهی انسان را هنوز به امیدی
موهوم زنجیر کرده است.
چیدمان اجزاء نقاشی ها که در قاب هایی با کناره های خالی است، این تصاویر را علی رغم موضوع مشترکشان به مکان های
مجزا می کشاند، گویی یک روایت ثابت از زندگی و رویدادها در تکرارهای زمانی وقوع یافته است؛ تکرارهایی مسخ گونه که
دو وجه از انسان را در دو جنسیت؛ تاویل می کنند.
اغلب فیگور ها در وجه غالب زن هستند یا زنانگی در آنها مسلط است حضور مردی که سیگار می کشد و دود سیگارش به
شکلی محسوس دیده می شود در تعداد فیگورها محدود است و وجه دیگر را می نمایاند.
مرد سیگاری چیزی را مطالعه می کند و بی ارتباط با دیگر فضاهاست، او که در جایی دیگر نشسته و باز در حال مطالعه
است تنها موجودی است که صورت شبح گونه ندارد! او کیست؟ شاید دگردیسی روی داده از او منشاء می گیرد.
می دانیم دوره معاصر زادگاه زن در بیرونکده قواعد نهاده شده چند هزار سال گذشته است، اما زنان برای این نحو از بودن
دچار رنج های بی کران اند و هرگز خود را در سرزمینی ایمن ندیده اند.
نقاشی ها در رنگ، از ترکیبات معینی بهره می برند و فضا را برای تعلیق معنا سیراب می کنند. اما ترکیبات کم رنگ گشته
قرمز، ارتباط با امری درونی دارد که فضا را در انحصار مفهوم زنانگی قرار داده است، این درک نمی تواند مطلق و حتمی
باشد، اما برای آن نشانه های کافی در نقاشی ها یافت می شود ...
مجموعه کارها یکدست و منسجم است، نقاش دغدغه ای معین را دنبال می کند و به اجزاء آن مسلط است. اگرچه خود می
گوید تخیلی اند.
در تحلیل آثار پرسش بنیادین این است:
ایا وضعیت جامعه بشری در نسبتی پراتیک با محتوای نقاشی ها قرار دارد؟
به نظر می آید اکنون جوهره رویدادها در جهانی که انسان معاصر ساکن آن است، از آنچه نقاش تخیل کرده است متفاوت شده
است.
دکتر حمیدرضا اردلان