فیلم›هجوم

هجوم ؛ شاهکاری دیگر از شهرام مکری
این فیلم از آن دسته فیلم هاییست که هیچوقت از آن خسته نمیشوید چرا که شیوه رمزگذاری آنقدر با دقت انجام شده که تا مدت ها ذهنتان درگیر آن خواهد بود .
هربار که فیلم را میبینم ، از زاویه ای دیگر به آن نگاه میکنم و نتایج به دست آمده را تغییر میدهم .
این فیلم در مقایسه با ماهی و گربه ، ساخته پیشین شهرام مکری بسیار تکنیکال تر و با حساسیت بیشتری ساخته شده . فیلمبرداری کنترل شده تر ، بازی های قوی تر ، رمز گذاری های عمیق تر ، طراحی صحنه ، لباس و نورپردازی متفکرانه تر و مهم تر از همه داستان پیچیده و فضای مینیمال .
فضایی که تنها با دیدن یک لانگ شات متوجه آن میشوید .
در ماهی و گربه ما با فضایی واقعی ، انسان هایی طبیعی ، چهره هایی قابل قبول ، لباس هایی معقول و اتفاقاتی ممکن روبه رو بودیم اما در هجوم با فضایی کاملا سورئال روبه رو هستیم که خلق فیلمی سورئال اما باور پذیر کار هر کارگردانی نیست .
هر چند در ماهی و گربه بازی ها گاه راضی کننده نبود اما فضای فیلم آنطور میطلبید . اما در این فیلم شاهد بازی های قوی و عمیقی هستیم که به خوبی ... دیدن ادامه ›› با فضای فیلم متناسب است .
طراحی صحنه ، با فیلمبرداری فوق کنترل شده و خوب علیرضا برازنده و نورپردازی رازآلود فیلم دست به دست هم دادند تا فضای مینیمال فیلم بیشتر قابل توجه شود . جلوه های ویژه هم بی تاثیر نبودند ، همیشه انتظار می رود در سورئالیسم از جلوه های ویژه زیادی استفاده شود ، اما در هجوم تنها چند جلوه ویژه به جا و به اندازه داشتیم ، بدون مبالغه و خارج شدن از محدوده باور پذیری . این هم یکی از تفاوت های بزرگ با ماهی و گربه ، فیلمی که هیچ جلوه ویژه ای را شامل نمیشد .
هر گوشه ای از ان ورزشگاه را نگاه کنید ، نکته ای میابید که قابل تامل است و همین ذهن شما را درگیر میکند ، رنگ آمیزی ، پوستر ها و ترکیب رنگ استفاده شده آنطور ذهن را گیج میکند که ممکن است از داستان اصلی باز بمانید . حتی لباس ها آنقدر با فضای فیلم انس گرفته که شما متوجه رمزگذاری که تصاویر معنی دار روی آن است نمیشوید که فیلم همه این ها را به اقای اثباتی مدیون است .
گریم و چهره پردازی همان قدر عالیست که شخصیت پردازی . چهره پردازی خوب اقای امیدواری را در فیلم های بسیاری شاهد بودیم اما هجوم با همه ان ها متفاوت است ، چهره پردازی هایی متناسب با چهره بازیگران ، چهره هایی بی روح ، بی احساس و شاید هم بی هدف که گویی نمیتوان عواطفی از آن ها دریافت کرد ، چهره هایی که نشان از بیماری دارد ، بیماری جسمانی و نبود خورشید که به روح و عواطف هم صدمه زده است .
شیوه تکرار لوپ ها بیشتر از ماهی و گربه مورد پسنده من است ، چرا که ادغام شدن این لوپ ها بایکدیگر فضای فیلم را رمزآلودتر میکند . به ویژه لوپ آخر که در آن پایان بندی فوق العاده را شاهد هستیم .
سخت ترین نوع فیلم سازی چه برای فیلمبردار و صدابردار چه برای بقیه عوامل ، پلان سکانس است . شیوه ای که شهرام مکری از اول تا حالا در پیش گرفته است . این شیوه نیاز بسیار به تمرین و تکرار دارد . من آن را به تئاتری با لوکیشن وسیع تر تشبیه میکنم . که این بازیگرانی مقاوم و خستگی ناپذیر می طلبد . عبد آبست بازیگر خستگی ناپذیر ، بهترین بازی خود را ارائه داده است ، هرچند درخشش او را پیش ازین در فیلم هایی نظیر ماهی و گربه و تمارض دیده بودیم ، بازیگری که به معنای واقعی بازی زیرپوستی دارد . از نقش سخت و گریم سنگین و شخصیت پردازی بی نظیر الهه بخشی هم نگذریم که مشتاق تماشای این بازیگر توانا در فیلم های بیشتری هستم .
تنها اشکال صداگذاریست ، ای کاش صدا گذاری کمی با دقت تر صورت میگرفت ، که فیلم کم نقص هجوم بی نقص میشد .
این فیلم حاصل الهامات دریافت شده توسط اقای مکری از فیلم های بسیاریست ، فیلم های محبوب ایشان که نام همه آن ها در اینجا نمیگنجد ، اما ترکیب این پدیده ها با یکدیگر و خلق اثری بی مانند کار بزرگیست . با اینکه از هرکدام چیزی اقتباس شده شبیه هیچ یک از آن ها نیست و این نکته جالب توجه است .
در آخر تشکر میکنم از شهرام مکری نابغه ، نسیم احمد پور ، عبد آبست ، الهه بخشی ، امیر اثباتی ، علیرضا برازنده و تمام عوامل استوار فیلم فوق تکنیکال هجوم . فیلم رو به شدت به شما پیشنهاد میکنم به هیچ عنوان از دستش ندهید اگر مخاطب فیلم های متفاوت هستید . با تشکر از وقتی که برای خواندن این مطلب گذاشتید .