نمایش›هیپنوگوژیک

در باب نمایش (فیزیکال) هیپنوگوژیک یا به تعبیر من خواب های روشن.
هیپنوگوژیک به معنای درک حسی اشتباه (توهم ) در خواب است.که در واقع به نوعی اختلالی در خواب به حساب می آید . تجربه ی یک حالت گذار از خواب به بیداری و دوباره خواب. محتوایی که هم در اسم متن و هم در خود متن و روایت پیش برنده¬ی نمایش بارز و مشخص است. اختلال هیپنوگوژیک حسی را در انسان ایجاد می کندکه در زمان به خواب رفتن و بدون هیچ محرکی برای انسان قابل درک است. به معنی این که او در خواب و با بدن خود یک عمل واقعی را انجام می دهد.
ما در ابتدای نمایش شاهد یک خواب هستیم که دو بازیگر با حرکات بدنی-فیزیکال ( ژستوآل) خود به زیبایی روند از خواب به بیداری و دوباره خواب را به ما نشان می دهند. و در ادامه با درون خود مواجه می شوند . درونی که فرار و سرکش است . آنها از یک توهم دیداری و درگیری با دنیای خود( خود آن فرد نه کسی دیگر) شروع به کشف درون و بیرون خود می کنند( درون چیزی که در خواب اتفاق می افتد و بیرون تصویر هایی که آنها از زندگی شخصی در بیداری دارند ) آن دو شروع به لمس ، شنیدن صدا ها و یا تصاویر ذهنی خود می کنند و با درون خود به صورت بیرونی و عینی درگیر می شوندکه این درگیری با حرکاتی بدیع و جذاب همراه است . حرکاتی که نمایان گر یک انسان از هم گسیخته و پریشان است. حرکات فیزیکال (ژستوآل) بازیگران ، نمایش را هم از نظر فرم اجرایی و هم از نظر محتوا یکسان پیش می برد. به این معنی که محتوا و فرم هم در بازی و هم در صحنه و موسیقی زیبای نمایش به صورت اجزای جدا نشدنی از هم نمایان می شوند. جذابیت نمایش از آنجایی بیشتر می شود که بازیگران با توجه به داشتن امکان زیاد برای حرکات سخت بدنی بیشتر،که باعث هیجان تماشاگر می شود ( خود را از آن حرکات محروم کرده اند) و به سمت سادگی و قابل فهم تر بودن محتوا رفته اند و محتوا را در بدن و رقص خود همراه کرده اند که همین امر ما را از فضای نمایش جدا نمی کند و در تمام لحظه ها همراه بازیگر به پیش می برد .
بر اساس تعریف هیپناگوژیک آنها هم به درون خود سقوط می کنند و هم به بیرون خود پرتاب می شوند. و این اتفاق را ما در دو جهت صحنه می ... دیدن ادامه ›› بینیم که بازیگران با هماهنگی خاصی انگار هم در بیرون خود حضور دارند و هم هم ندارند آنها تماشاگر را با درون خودش مواجه می کند. به این صورت که چیزی را که می بیند و فکر می کند را می تواند با دنیای خود مقایسه کند و ناظر بیرون و هم در درونش خودش باشد. تماشاگر می تواند درگیری خود را با مسائل روز خودش در نمایش به صورت عینی مشاهده کند . با این که تصاویر در این نوع از خواب از نظر علمی می تواند هیچ ارتباطی به هم نداشته باشند اما گروه اجرایی به سمت ارتباط تصاویر و رویا ها با هم رفته است و ما را در دنیای خود(نمایش) گمراه نمی کند .
در طول کل تجربه اجرا انگار هم فرد نسبت به حالتی که در آن قرار گرفته آگاه است و هم آگاه نیست و این درگیری بیشتر و بیشتر می شود تا اینکه فرد ( بازیگر)با خود دیگرش مواجه می شود و به کشف او می پردازد. کشفی که منجر به یکی شدن درون و بیرونش می شود. این کشف آنقدر واقعی جلوه می کند که درونشان آنها را به سمت هم می کشد. این کشمکش آنقدر رخ می دهد تا این که بلاخره نیروی باز دارنده ،قدرت خود را از دست می دهد و درون آن دو با هم یکی می شود و در یک نظم زیبا به صورت بی نهایت (ینگ و یانگ ) به هم می پیوندند.
آنها در نیستی یک دیگر هست می شود و این دیگری باعث به وجود آمدن هستی دیگری می شود.پیشنهاد می کنم این نمایش زیبا و فیزیکال رو از دست ندین .