فیلم›خجالت نکش

بی ادعا و ضعیف ، هرچند دوست داشتنی.
خجالت نکش ، از بی سر و صدا ترین فیلم های جشنواره بود که برعکس پر سر و صدا های امسال ، نا امیدمان نمیکند.
فیلمی است کمدی ، که طنز خود را خوشبختانه از ابتذال و المان های سخیف رایج سینمای کمدی ایران نمیگیرد اما این تلاش برای "با شرف" بودن ، با اینکه خود واجد ارزش است اما برای خوب بودن یک اثر سینمایی کافی نیست. بی تعارف فیلم ، فیلم ضعیفی است.
خجالت نکش ، از همان ابتدا مسیر خود را مشخص کرده و میداند که چه راهی را باید طی کند و اتفاقا تمام فضای فیلم نیز در خدمت تم و موضوع قرار میگیرند ، اما دقایقی در فیلم مشهود است که صرفا در خدمت به خنده درآوردن مخاطب به هر قیمتی است.
بازی ها خوب نیست ، مخصوصا اینکه از چندین و چند نابازیگر یا بازیگران نه چندان حرفه ای در فیلم استفاده شده و همین باعث شده که گریم خاص و رفتار های طنز احمد مهرانفر در فیلم طوری به چشم بیاید که توهم "خوب بازی کردن" به مخاطب ... دیدن ادامه ›› دست بدهد.
کارگردانی ، علی رغم متوسط بودن و عدم برخورداری از موتیف ها و مولفه های شخصی کارگردان ، در چندین صحنه فدای فیلمنامه شده و به قدری مضحک به نظر میرسد که حتی از یک فیلم کمدی گیشه ای هم نباید انتظار داشت.
و فیلمنامه ، کاملا طبق اصول ، قواعد و استاندارد های مخصوص "مخاطب مداری" نوشته شده. 1 ساعت اول فیلم ، تماما در خدمت پرداختن به شخصیت ها ، به نمایش گذاشتن اتفاق های کمدی و خنده آور و معرفی کاراکتر های فرعی است ، و در 40 دقیقه ی پایانی ، طبق رسم همیشگی کمدی های ایرانی ، شاهد فضایی نیمه سانتی مانتال ، معنوی-احساسی و به ظاهر تاثیر گذار هستیم. مخصوصا اینکه فیلمنامه سعی در ایجاد هیجانی کاذب و اضطرابی ساختگی دارد و دقیقا همینجاست که کارگردانی غیر حرفه ای و فیلمبرداری ضعیف ، به شدت تو ذوق میزند.
در کل اما ، خجالت نکش فیلم دوست داشتنی و محترمی است ، از این جهت که برخلاف اکثر فیلم های جشنواره ، ادعا و "منم منم" های آنچنانی ندارد و "آمده که بخنداند و برود".
حالا اینکه جای خندادن (به این شکل که فیلم به خدمت آن در بیاید) در سینما نیست و فیلم ساختن برای "گیشه" هدفی بی ارزش است ، بحث جدایی می طلبد.