نمایش›مکبث

1. رضا ثروتی خوب بلد است ایماژ درست کند ، قاب های چشم نواز بسازد و فضا خلق کند . صحنه ی به تور انداختن آواها و قتل همسرایان در فهرست و تنهایی ورونیکا در اتاق ورونیکا پس از گذشت زمان چندین ماهه از تماشای آن آثار هنوز در خاطرم هست . در مکبث بر خلاف ایماژهای شلوغ و پر رنگ و لعاب فهرست ، قاب های های کم پرسوناژ و تاریک و سرد را انتخاب کرده است . ایده ی اجرایی و نگرش ثروتی به متن ، یک چیز است : ترسیم و تصویر کردن یک کابوس طولانی ملال آور و جنونی که به تنهایی می رسد ، تماشای کابوس مکبث از آغاز ( آن گاه که در صحنه نخست ، پیش روی مکبث آسوده و به خواب رفته ، پرده های خیر و وفاداری دریده می شود و جنایت سر بر می کشد ) تا پایان ( آن گاه که مکبث ، جنون زده و خواب بر چشم حرام ، انتظار صبح نیامدنی را می کشد ) .
( پ.ن : از گفتار و شمایل صاحب اثر این طور احساس می کنم که شاید مرعوب تصاویر خود ساخته و چالش درونی خویش شده است ؛شاید خوب باشد ، شاید هم بد ! )
2. مونولوگ های مکبث و لیدی مکبث طولانی است ، دیالوگ ها و صحنه های دونفری این دو نیز بلند است و تگرار چند باره ی کابوس یکسان با شمایل و صورت های متفاوت ، و این یعنی ملال کامل . ثروتی می خواسته قدرت تصویرگری خودش را به ما نشان دهد و ملال کامل و کابوس بی پایان را تصویر بکشد ، قاب های چشم نواز روح آزار !
3. این رویکرد و نگاه صاحب اثر ، ناگزیر نیمی از شخصیت ها و بخش عمده ی داستان مکبث شکسپیر را به فراموشی سپرده است و مانده اند مکبث و لیدی مکبث و سه تای دیگر که کاربرد چندگانه ای در اجرای ثروتی دارند. به عبارتی ثروتی ، قاب ها و قطعاتی از متن شکسپیر را برگزیده و کلاژوار کنار هم چیده و عملا با دست خالی ، خود را به چالش کشیده است .
4. نوع میزانسن های ثروتی در این اجرا ، محدود به نواحی خاصی از صحنه ، به ویژه توری قفس مانند سرخ جلوی صحنه و ... دیدن ادامه ›› انتهای میانی سالن نمایش است و بسیاری از گوشه ها و زوایای صحنه بی استفاده مانده است که شاید استفاده ی بهنیه از طول و عرض و عمق صحنه ( چنان که در فهرست به خوبی از آن بهره برد ) فضای گرم تر و پویاتری را می ساخت .
سپاس از گروه اجرایی