نمایش›مادر

کار قبلی جناب احمدی «زهرماری»با استقبال بسیار روبرو شد و طیفی از کسانی که کمتر دغدغه تیاتر و تیاتر دیدن دارند هم با این نمایش ارتباط خوبی برقرار کرده بودند به طوری که بارها و بارها تمدید شد.این بار جناب احمدی متن بسیار بسیار متفاوتی نسبت به کار قبلی انتخاب کرده و شاید بتوان گفت ریسک بالایی کرده اند.
متنی چند لایه، فضایی بین واقعیت ، خیال، وهم و خواب. تماشاگری که به خاطر کار قبلی ایشون به تماشای این نمایش هم آمده اند، به شدت غافلگیر و در انتها سرخورده میشوند انگار فریب بزرگی خورده اند. ( دو نفر از این دست ، در کنار من نشسته بودند)با کنار رفتن پرده و دیدن پژمان جمشیدی صدای خنده و صحبت کردنشان با هم شروع شد، ادامه پیدا کرد ولی کم‌کم مدل خندیدنشان عوض شد انگار عصبانی بودند، موبایلشان زنگ خورد، در تکان دهنده ترین قسمت که به جان و روح بیننده چنگ زده میشد، قهقهه زدند، در انتها هم تشویقی در کار نبودچون رودست خورده و نفری ۷۰ هزار تومن نیز ضرر کرده بودند.
در این نوشته قصد نقد این تیاتر را ندارم، روی صحبتم با کسانی قبیل این دوستان عزیز هست، لطفا به تماشای این کار نیایید چون نه تنها نخواهید خندید بلکه اذیت هم خواهید شد و اذیت خواهید کرد دیگران را.
آیا فکر میکنید این طیف نوشته های این قسمت از تیوال را خواهند خواند، من مطمئن هستم عمرا.