نمایشگاه›ماه به خانه من می آید

روزهای تعطیل گالری: دوشنبه ها و جمعه ها (به غیر از افتتاحیه ها)

« ماه به خانه من می‌آید»

اثر هنرمند جز گواهی زیبایی هیچ نیست و هیچ آموزه‌ای را
پیش روی نمی‌نهد جز آن که «حقیقتی» در آن نهفته باشد. هنرمند به دنبال «
هنرِ مشاهده» است. «بِرتولت بِرشت» در دست نوشته‌های خود آورده است : « این
اقتصای زمانه است که چیزها را در روند تحولشان مشاهده می‌کنیم». هیچ تحولی
رخ نمی‌دهد مگر ضرورت آن فرا رسد. سرشت هنرمند در روند تکامل آثارش، در
عین سادگی غامض‌ می‌گردد تا آنجا که در خیال ظریفش حتی با سایه‌ها انس
می‌گیرد تا « حقیقت» را تحلیل نماید و روح خود را در سرشت بنیادی‌اش نورانی
بیند.

هنرمندِ نقاش در جستجوی نور  به وسعت ذهن می‌نگرد تا
لحظه‌ها را کشف و باور کند. تکرار مربع‌های کوچک در ابعاد یک بوم نقاشی و
تجربه در فراز و نشیب زندگی پشت واژه‌های یک شهر، حاصل همنشینی نقاش با نور
است تا ماه را به خانه‌اش راه دهد. نقاشِ پاکی‌ها، در سیر تکاملی اشکال و
نجوای رنگ‌ها همواره در جستجوی«خواب سپید» است تا واژه « خلاء» را در ابعاد
وسیع‌اش تجربه نماید. نقطه‌ی پرگار در خیال نقاش آرام و قرار ندارد و بر
هیچ مرکزی نمی‌نشیند و حول هیچ دایره‌ای ثبات ندارد چرا که سقف آسمان ذهن
او بلند است و نور ماه دست یافتنی.

مبنای اقتضای زمانه در اثر هنرمند، مبتنی بر تحول درون
است تا در این راستا، هنر مشاهده را بیاموزد و چیزها را در روند تحولشان
مشاهده کند زیرا به اعتقاد بِرتولت بِرشت : « از مشاهده هنر هرگز نمی‌توان
لذت حقیقی برد مگر آن که هنرِ مشاهده را درک نمایی».