فیلم›شبی که ماه کامل شد

نرگس آبیار را از شیار صدو چهل و سه دنبال می کنم ، نه کاری به زن بودنش دارم و نه وابستگی به جریان فکری خاصی که به وی نسبت می دهند ، او فیلمساز است ، حال فیلمش را با چه شامورتی ساخته به فیلمش ربطی ندارد، اولین عنصر برجسته در فیلمهای نرگس آبیار ، قصه است که گفتنش را خوب بلد است ، حال آنکه شاید به مذاق سینما دوستانی که سینما را بیشتر در تصویر جستجو می کنند خوش نیاید ولی آبیار قصه گفتن را بلد است و آن را از رمان نویس بودنش به عاریت گرفته ، حتی در نفس هم خوب قصه می گوید با آنکه دراماتیک نیست اما درگیر کننده است.
شبی که ماه کامل شد بلوغ آبیار است ، هم در قصه ، هم در دکوپاژ ، هم دوربین و هم کارگردانی به مثابه ی هدایت بازیگر و خلق میزانسن
آبیار در شبی که ماه کامل شد داستانش را لخت روایت می کند طوری که در سی دقیقه ی ابتدایی تو گویی در مسیر یک سفر دور و دراز ، از دیدن مناظر لذت ببری بدون آنکه قرار باشد شگفت زده شوی و اتفاقا فصل شگفتی ها در فیلم فصلی است که در پاکستان می گذرد ، اتخاب پی او وی مناسب ، فضا سازی جذاب ، دکوپاژپیچیده و هر آنچه قرار است نظام تصویری فیلم را بسازد در این فصل عالی است ( سکانس بازارچه را مرور کنید ، یا تعقیب و گریز در دلِ ماسه های روان ) تنها ضعف آبیار در این فیلم اتفاقا پایان است که قرار است بازآفرینی اتللویی مدرن باشد که اتفاقا در بافت این داستان نیست و زمخت تر از آن است که ما باورش کنیم و اتفاقا بازی بد شاکردوست و بیش از همه ضعف بیانش در این سکانس به این باسمه ای بودن پایان دامن می زند.
اما شبی که ماه کامل شد یک سینمای منحصر به فرد است ، سینمایی که مختص آبیار است کنایی ، دو پهلو و متضاد درست همانند خالقش!

فیلم نامه کاملا به واقعیت وفادار نبود.در قیاس با شیار 143 اصلا انسجام نداشت. تدوین خیلی ضعیف بود و سکانس ها ارتباط موثری نداشتند. سطح بازیگری در سینمای ایران اصلا قابل اعتنا نیست. بازی شاکر دوست معمولی و دور از شخصیت نوجوانی از 13 تا 20 سالگی بود و اصولا نباید برای بازی در آن سن انتخاب می شد.بازی شکیبا معمولی بود. اما در قیاس با محمدزاده در سرخ پوست، و بهداد در قصر شیرین سزاوار سیمرغ بود.
چهره پردازی خوب بود. فیلم برداری مخصوصا در صحنه های درگیری معمولی بود.
تنها نقطه عطف فیلم بازی فرشته صدر عرفایی بود.