نمایش›مکبث بازی نیست

در نمایشنامه مکبث شاهد افرادی هستیم که در اثر گذشت زمان شنلی از سنگدلی را بر تن میکنند و وسوسه ی قدرت، آنها را به مخالفت با یاران خود برمیخیزاند (!) پیشوا و دیدگاه هرکس تغییر میکند و شخصیت ها دگرگون میشوند و در این میان عدالت خواهان به تنهایی شروع به راضی کردن یکدیگر برای از میان بردن ظلم میکنند. حالا شما تصور کنید هر یک از این شخصیت های متفاوت، بعضی چهره باز و بعضی پاکدل، شخصیت های یک بازی کامپیوتری باشند و تاثیرگذاری شان بر همدیگر از مرز یک نمایشنامه تاریخی فراتر رود...
در این تئاتر جدا از تمام دشواری های خاص بازی نمایشنامه های کلاسیک و فضا و ادبیات آن، باید فضای معاصر را به همان شکوه نشان میدادیم که اکار بچه ها در این زمینه خیلی خوب بود. به نظرم در این روزها تغییر شخصیت ها، احساسات و باورها بارز است و احرای این نمایش میتواند نشانگر ابعاد پیچیده و متفاوت تفکرات انسان ها باشد و دورویی و خیانت را نیز نشان دهد. شخصیت های بازی مکبث میتوانند بارها و بارها برای هرکس در قالب های گوناگون اجرا شوند و این برعهده ی ماست که چه چیزی را باور کنیم و چه چیزی را نه.
بازی در این نمایش یکی از جالب ترین تجربه های من هست و خواهد بود. از بچگی دوست داشتم بازیگری کنم و هرروز شخصیت متفاوتی داشتم و به دنبال اون خوشحال یا ناراحت بودم و احساسات متفاوت را در قالب شخصیت های هرروزم تجربه میکردم. شاید فرصتی برای نشان دادن آن همه علاقه در این نمایش نبود اما خوشحالم که با نقش نه چندان زیاد و بیشتر کارهای پشت صحنه برای گروهی تلاش میکنم که به اندازه ی من به این کارها علاقه دارن و تلاش خودشونو میکنن تا کاریو انجام بدن که دوست دارن و چی بهتر از این!