مجموعه›مهمونی - فصل دوم

قطعا موفقیت کلاه قرمزی نکرار نشده و احتمالا نخواهدشد. در میان همه خرده داستانک های مجموعه، شخصیت بچه دیدنی است و باقی شو، از حوصله حارج است.

"مهمونی" خوبه ولی نه در حد و اندازه این تعریف و تمجیدهایی که ازش میشه! نقاط عطفش همین محدود دیالوگهاییه که دوستان به اشتراک گذاشتن.
۴ قسمت ازش گذشت و اونچه نشون داده شد اینه که مهمونی به جای اینکه یه گام رو به جلو باشه در مقایسه با کلاه قرمزی قطعا خیلی عقبه!
اگر فکر و ایده و امضای حمید جبلی رو کلا کنار بگذاریم مهمونی یک صداپیشه خوب رو نداره. حالا محمد بحرانی و علی سرابی و احسان کرمی و محمد هدایتی و ... بمانند.
مشکل مهمونی همونطور که آقای مجری تو قسمت اول میگه برنامه ایه برای مخاطب بزرگسال که حالا بچه ها هم میتونند اون رو تماشا کنند! این مشکله و میبینیم بچه ها اصلا نمیتونند باهاش ارتباط برقرار کنند. یه دلیلش اینه که آیتم های اضافه شده مثل موسیقی ملل و نمایش و گفتگو ها برای مخاطب بزرگسال طراحی شده. بچه های امروزی حتی تین ایجرهاش که شدیدا تحت تاثیر همسالان خودشون هستن هم خیلی براشون جذابیتی نداره و نمیبینند. حالا به هر دلیلی که هست. یه دلیلش این میتونه باشه که نسل من اگه کلاه قرمزی و پسرخاله خداشون شد نسل دنیای عروسکی بودن. تقریبا همه برنامه ها و شخصیتها و فیلمهای سینمایی محبوب دوران ما عروسک بودن. عروسکهایی که با آسمون و ریسمون و زباله دان تاریخ شروع شد، با درون و برون، هاچین و واچین، قلی و ننه، پدربزرگ و فسقلی، آفتاب و مهتاب ادامه پیدا کرد، با مدرسه موشها، هادی و هدی، خونه مادربزرگه، زی زی گولو، گلنار و گربه آوازه خوان به اوج رسید و تا امروز با ما بزرگ شدن و ادامه یافتن و شناسنامه و هویت و نوستالوژی ما هستند. شهر موشهای ۲ برای ما ساخته شد نه ... دیدن ادامه ›› بچه هامون!
یه نکته دیگه هم این بود که ما با کلاه قرمزی به کشف و شهود رسیدیم! برای همینه اینقدر همراهی میکنیم. ژولی پولی و جغجغه عروسک اصلی بودن و کلاه قرمزی مهمون بود. کلاه قرمزی اصلا بلد نبود حرف بزنه و جای حرف زدن آب دهن میپاشید و آقای مجری ترجمه میکرد که چی داره میگه. همین نقیصه شد جذابیت برای ما و اونقدر پررنگ شد که ژولی پولی رفت و کلاه قرمزی و پسرخاله موندن. نسل امروز دنیای دیگه ای دارن که متاسفانه عروسک براشون جذاب نیست.
تنها کاراکتر و عروسکی که هم قد و قواره عروسکهای تاپ کلاه قرمزیه، بجه پرو (بادوم یا بچه گل فروش) هست. خیلی خوبه به همون اندازه ای که پسر عمه زا، جیگر، فامیل دور، آقای همساده خوبه. ماجرای کارت عروسی و با بانو و طلاقت نمیدم و برات طلا میخرم عالی بود عالی!
عروسک پشه خوب هست ولی تاپ نیست _اگه اون رو مقایسه کنیم با جیگر که هر دو رو کاظم سیاحی میگه_ اینکه با مکیدن خون هر شخصی خصوصیات اون رو میگیره میتونه نجاتش بده و رشد کنه. پشه اینجا کلی دیالوگ میگه و زمان زیادی در اختیارشه ولی جز تکیه کلام بامزه اش خیلی چیزی برای ارائه نداشته درحالیکه جیگر با اینکه کم دیالوگ بود و زمان کوتاهی در نمایشها بهش میرسید با حرفاش میترکوند.
شاباش و دی جی تو این ۴ قسمت فقط یه کار رو مدام تکرار کردن یه آهنگ رو خوندن و دیالوگهاشون حتی عوض نشده! قراره هر قسمت فقط همین رو باز تکرار کنند؟ خب که چی؟ هوتن شکیبا انگار بداهه گویی نداره درحالیکه مثلا برتری یکی مثل محمد بحرانی یا محمد هدایتی در بداهه گوبی هاشونه.
دو تا عروسک کته و قیمه که بقول دیبی بر فنا هستن. اگه تغییر نکنند و اینجور بمونند که کلا حذف بشن هم به برنامه لطف کردن و هم به بیننده.
عروسک مگس هم که کاملا معمولیه.
در آخر اگه این کست و این عروسکها و این صداپیشه ها به همین منوال باقی بمونند و مسیرشون رو عوض نکنند یا عروسک و صداپیشه دیگه ای بهشون اضافه نشه همین مخاطب بزرگسال هم که نوستالوژیشون ایرج طهماسب هست ریزش میکنه. قطعا این کیفیت راضی کننده نیست!
پ ن: اینکه بنا به جبر جغرافیایی و این ژنوم شرقی و این زیست بوم و این صدا و سیما و این دستگاه قدرت که خودش تشخیص میده چی برای ما خوبه و جای ما تصمیم میگیره و خوراک به ما میده به کجا باید پناه ببریم؟ ما که میدونیم کجای راه رو اشتباه رفتیم اما برای برگشت باید چه کنیم؟ اینکه با اینهمه منابع و سرمایه هر روز میگیم دریغ از دیروز رو کجای دلمون بزاریم؟ شدیم تجسم ضرب المثل اگه نباشه دریا به قطره اکتفا کن! بجای اینکه رو به جلو بریم و درهای جدیدی به رومون باز شه باید دلخوش باشیم به چیزی شبیه اونچه گه قبلا داشتیم! بقول قلعه حیوانات: پیروزی یعنی بدست آوردن چیزهایی که قبلا داشتی و از دستش داده بودی! یا بقول ایمان باقری تو ماجرای فوتبال هر روز یه دلخوشیمون رو از دست میدیم! هنر میخواد از سریالای نوروزی مثل پایتخت برسیم به نجلا! هنر میخواد پیام دهکردی پارتنرش بشه علی صبوری! هنر میخواد عیدی که تلویزیون چیزی نداره و مسافرتم نرفتی سینماها هم بازه فیلمی وجود نداشته باشه که دلت بخواد بری تماشاش کنی! درسته هنرمند کم داریم ولی شکر خدا یه عالمه باهنر ریخته بالا سرمون

خیییییلی خوبهههه