نمایش علیرغم برخی کاستی ها بسیار خوب بود بویژه بازی خانم عاطفه نوری. اما وضع سالن خیلی بد بود و حتا چند نفر که بلیط تیوال رو داشتند به راهنمایی دستیار کارگردان اقای ماهان...که نقش کنترلچی رو بخوبی ایفا میکردند به سالن نمایش راه ندادند چون جایی برای نشستنشون نبود. بلیط من (ردیف 1 صندلی 4) هم به مهمانان ویژه ایشان(حدود 10 نفر) داده شد. افسوس که هدف اقای هاشمی که جذب مخاطب بود با این کارها در بلند مدت زیر سوال میره
دلیلش بالارفتن سطح توقع باشد یا تحلیل ژرف اثر یا هر چیز دیگر ، نمی دانم چرا طراحی صحنه و نور ، بازی ها ، متن و کارگردانی ، آن چنان که باید به دلم ننشست .
صحنه القا کنندۀ موقعیت مکانیِ فرد مصاحبه شونده ( آن طور که از دیالوگ ها استنباط می شد ) نبود .
بازی ها ( در عین قدرت بیان ) از سطح خوب فراتر نمی رفت و در مقایسه با کارهای پیشین خود دو عزیز صفت عالی نمی گرفت .
متن ( شاید به دلیل تجربۀ شخصی من در ارتباط با افرادی که به علت ابتلا به ناراحتی های مختلف روانی انتظام فکری معمول ندارند) بیشتر به تلاشی برای خلاقیت در نگارش می مانست تا کوششی در نمایش شرایط روانی مصاحبه شوندگان!
و کارگردانی ... جدا از اینکه همیشه افشین هاشمی بازیگر را بیشتر از افشین هاشمی کارگردان دوست داشته ام ، در این اثر هم چیزی که از عهدۀ یک تازه کار در عرصۀ کارگردانی تئاتر بر نیاید به چشمم نیامد .
ولی هیچ کدام از این موارد در زمرۀ نقد منفی کار قرار نمی گیرند و در نظر من اثر همچنان قابل احترام و شایستۀ دیدن است .
چند نظر شخصی:
1- بازی روان تر و دوست داشتنی تر عاطفه نوری
2- طراحی دکور کمی سرسری( مثلا اون پرده انتهای سالن می توانست کمی بسته شود تا در تمام طول اجرا با باد کولر تکان نخورد و شلختگی ایجاد کند )
3- طراحی نور هم که تقریبا وجود نداشت (البته امکانات این سالن را نمیدانم شاید اصلا امکانات ندارد که طراحی بشود کرد)
4- ایرادات سالن هم که خب ... صندلی های نامناسب- و سیستم صوتی تقریبا نامناسب
در کل قسمت دوم را بیشتر از قسمت اول دوست داشتم.