[ دوم بودن...دوم شدن و کاریزمای دراماتیک اولی ها بر دومی ها گاهی به طول عمری نمادین سایه می افکند]
نمایشی منولوگ محور در تفقد سیر درونی و
... دیدن ادامه ››
بعد روانکاوانه جوانی که در مسیر دوم بودن گام بر می دارد؛
تأثیر پذیری او از نفر اول زندگیش که کاریزمایش همواره او را تحت تأثیر قرار می دهد و در پس رقابت و مسابقات ورزشی با او در سایه قرار می گیرد و از همان پله های نخست نوجوانی این مسیر دومی چون سایه ای بر کل زندگیش گسترده می شود.
متن نمایش بر اساس این ایده محوری تا پایان با شبیه سازی های مثال گونه از قهرمانان ورزشی و سایر رشته ها چون فضانوردی این رویه حاکم را بر روح و روان شخصیت اول "مستند" در بسط و تعامل و همذات پنداری روانی قرار می دهد.
اویی که اول شدن برایش چون دوم شدن رنگ باخته و دوم شدن برایش بواسطه نزدیکی روحی با قهرمانان مورد پسندش به مثابه اول شدن است؛
فلسفه او که دنیا را بواسطه مبارزه طلبی با همنوعانش و البته پنداشت او بواسطه مسابقه محوری مفهوم زندگی برایش در تعادل قرار گرفته است و خوی و عادت او به مقام های دومی که در تمامی ابعاد زندگی توسعه می یابد؛
در پرده آخر که دچار همزیستی مسالمت آمیز وی با این روند فلسفی هستیم در عطف آخر نمایش و اوج روایت ، قهرمان نمادین دوران کودکی تا نوجوانیش دچار بحران و شکستی عاطفی و سقوطی ذهنی و جسمی در مرتبه پایین تر قرار می گیرد و او نیز بواسطه این تسلسل خود را در ورطه ای می بیند که جغرافیای ساختگی و چرایی روحی و روانی اوست.
متن اجرا اگرچه غنی و تا حدی راضی کننده به نظر می رسد ولی می توان با ارائه این محتوا در مدیای مستند ویدئویی یا سینمایی لایه های بیشتری را به آن افزود اگرچه در فرم ارائه آن در مدیای تئاتر نیز نیازمند سالنی در قواره بلک باکس نیست و بهتر است برای این تیپ اجرا که نیاز به حرکت در بین تماشاگران است از سن یا محوطه هایی چون خانه هنر پیچازی یا عمارت روبرو یا مورد مشابه آن سود جست و در مثال مورد نمایشی که در این روند موفق بود می توان نمایش ورنوسفادرانی را نام برد زیرا بر حرکت در بینابین مخاطبان و روایت قصه قهرمان نمایش این تأثیر به مراتب طبیعی تر ودلنشین تر خواهد بود ، منظور میزانسنی ترکیبی است.
بازیگر نیازمند تسلط بیشتر از منظر روحی و حسی بر متن روایی خود است لذا در قالب نقش رفتن در آن ٥٠ دقیقه بصورت عمیق تر بواسطه اثربخشی دراماتیک بر مخاطبین توصیه می گردد.
ویدئوهای پخش شده در مقاطعی ، کوتاه تر از آنیست که تأثیر گذار باشد و نیاز بود تا برشی طولانی تر برای مخاطب پخش شود.
کیفیت پرده نمایش پایین بود و نیاز بود تا به این مورد و ابعاد آن توجه بیشتری شود.
شاید استفاده از لباس تکواندو و یا رزمی برای هنرپیشه روایتگر بواسطه المان طراحی لباس می توانست در وصل کردن مخاطب به روایت داستان اتفاق بهتری باشد و حضور برخی مدال های نقره و ورزشی مورد تأکید بازیگر و مواردی از این دست در حکم آکسسوار کمینه و عناصری مینیمال در صحنه نمایش کارگشا و در تصویر سازی ذهنی تک گویی ها مؤثرتر جلوه کند.
تمامی موارد متذکر شده طبق نظر شخصی بنده بیان شده است و ملاک قطعی نیست لذا از ابراز نظر مستقیم ولو به زعم سلیقه شخصی ام از گروه محترم نمایش مستند عذرخواهی می کنم.
با تشکر از میهمان نوازی گروه محترم نمایش و کارگردان خوب اثر و سالن دلنشین و موقر هامون از اجرای به موقع و بدون تأخیر.