ورکشاپ›از لنز دوربین تا دیوار گالری

 کنرو ایزو (م. ۱۹۴۹، اوساکا، ژاپن) عکاسی صاحب‌­نام در فرآیندهای جایگزین ثبت و ظهور تصویر است.

او برای تولید عکس‌­های بی­ زمان خود از دوربین‌­های مختلفی استفاده می‌­کند، از جمله دوربین سفارشی قطع بزرگ صدوسی کیلویی دیردورف.

ایزو کنتاکت‌های ۱۴ در ۲۰ درخشان و پرجزئیات خود را روی کاغذهایی چاپ می­‌کند که با دست روکش پلاتین پالادیوم شده است.
کارهای ایزو را در زمره­‌ی چشم­‌گیرترین چاپ­‌ها در تاریخ عکاسی به شمار می­‌آورند.
در دوران دبیرستان به علوم علاقه­‌مند بود و آرزو داشت پزشک شود. روزی دوربینی را به یک میکروسکوپ متصل کرد تا از باکتری­‌ها و سایر جانداران ریز عکس بگیرد. دیری نگذشت که دریافت نشانه رفتن دوربین به سمت مناظر و مردم حتی از آن هم هیجان­‌انگیزتر است.
کنرو در کالج هنر دانشگاه نیهون توکیو تحصیل کرد. سپس به نیویورک رفت و تصمیم گرفت در آنجا اقامت کند. بعد از نقل مکان به ایالات متحده، دو سال به عنوان دستیار عکاس در شهر نیویورک کار کرد و متعاقب آن استودیوی شخصی خود را در سال ۱۹۷۲ گشود که در آن به طور تخصصی به عکاسی طبیعت بی­‌جان می­‌پرداخت:
هم در زمینه‌­ی عکاسی تجاری و هم در عرصه­‌ی عکاسی هنرهای زیبا. بعد از دیدن پلیت­‌های غول­‌آسای فرانسیس فریت، عکاس عصر ویکتوریایی، در سال ۱۹۷۹به مصر رفت تا از اهرام و دیگر بناهای مقدس عکاسی کند.

بعد از تثبیت فعالیت تجاری خود، عمده­‌ی وقتش را صرف عکاسی هنرهای زیبا کرد. کنرو به اقصی نقاط جهان سفر کرد تا بناهای سنگی مقدس باستانی را در مکان­‌های طبیعی‌­شان ثبت کند. کنرو کنش عکاسی را امری معنوی می­‌داند چراکه از طریق آن جوهر و نور به تصویر کشیده می­‌شود.
هنگام عکاسی همواره با چالش ندایی درونی روبه­‌روست که از او می‌­خواهد «عکس‌­هایی تروتمیز» بگیرد.
اما ایزو با وجود تسلطی که بر تکنیک دارد، هدف دیگری را دنبال می‌­کند: هدف او ثبت بخشی از حیات روحانی موضوع عکاسی است، چه طبیعت بی‌­جان باشد، چه بنایی مقدس و باستانی.
ایزو تنش میان ثبت جوهر و زیبایی موضوع را «تلاشی» می­داند «برای ماندن روی لبه‌­ی پرتگاه:
درست قبل از آنکه به سیاه­‌چاله‌­ی اغوا هبوط کنم». به همین دلیل، او مانند زائری پای در راه نهاد تا مکان‌­های مقدس و عبادت‌­کنندگان را در سراسر جهان از نزدیک ببیند و فرم‌­های باشکوه و نیز اعمال دینی و معنوی افراد را به تصویر بکشد.
بسیاری از عکس­‌های ایزو سرشارند از نوری که گویی از دنیایی دیگر می‌­تابد و زمان را به تعلیق در می‌­آورد. کنرو معتقد است که «تقدس مکان مقدس در حوزه‌ه­ای جغرافیایی قرار دارد و محدود به ابژه‌­های معماری نیست».

در سفرهای متعدد به آنگکور وات برای گرفتن عکس‌­های مجموعه‌­ی «نور برفراز آنگکور باستان» در کامبوج، با کودکانی ملاقات کرد که در اثر برخورد با مین صدمه دیده بودند.
دیدن وضعیت این کودکان تأثیر عمیقی بر او گذاشت. کنرو تصمیم گرفت به نوعی دین خود را به این کشور ادا کند و سازمان غیرانتفاعی «دوستان بدون مرز» را تأسیس کرد.
سپس بیمارستان کودکان آنگکور را بنیان نهاد تا علاوه بر پرستاری از کودکان، به آموزش پزشکی و ارائه‌­ی خدمات به جامعه بپردازد. این بیمارستان تاکنون حدود یک میلیون و ششصد هزار بیمار را در کامبوج درمان کرده است.
دومین پروژه‌­ی این بنیاد، بیمارستان کودکان دوستان لائوس، در سال ۲۰۱۵ در لوانگ پرابانگ، لائوس گشایش یافت.

ایزو تاکنون ۱۴ کتاب منتشر کرده است و آثارش در ده­‌ها نمایشگاه انفرادی در سراسر دنیا ارائه شده است. او همچنین جوایز و فرصت­‌های مطالعاتی متعددی را نیز دریافت کرده است. کنرو ایزو در راینبک نیویورک زندگی می­‌کند.