نمایش›نامه های برگشتی

نمایشی با دیالوگ‌های قابل تامل فلسفی که فضای ایجاد شده با موسیقی در حال پخش هر لحظه مخاطب را به فکر وا می‌داشت . از لحظه‌ای که پسر قد بلند وارد بازی می‌شود و موسیقی قطع می‌شود به یکباره فضا کاملا تغییر کرده و نمایشی طنز ، بی ربط و به نظرم سبُک‌مایه اجرا شد تا خوشبختانه دوباره روند ابتدایی از سر گرفته شد . دختری که لحن کودکانه داشت در نقش خود فرو رفته و بی نقص بود . به نظر من جای این ژانر نمایش‌ها در صحنه‌های تئاتر بسیار خالیست با تشکر از کارگردان محترم .