در «نامِ ناپیدا» یک جمع صمیمی با یک جمله ساده از مسیر عادت خارج میشود.
گفتوگویی معمولی کمکم به میدان افشاگری، شوخیهای خطرناک و حقیقتهای سرکوبشده بدل میشود.
نمایش، با طنزی تیز و ریتمی تند، نشان میدهد چطور کلمات میتوانند روابط را بسازند یا ویران کنند.