نمایش›نسخه ویراستار

این نمایش اجرای گیرایی نیست. بازیگر توان خوبی داره در "از بر کردن" متن و شاید هرازگاهی بداهه پردازی، اما ایده جذابی که در ذهن کارگردان از یک ذهن مریض بوده شکل نگرفته.
ایراد توامان با متن غیرجذاب این کار، پرداختن تمام و کمال اجراگر به جابجایی اجسام داخل صحنه ست که ناخوداگاه حس کم اهمیتی به تماشاگر رو القا میکنه.
انگار کسی داره با شما حرف میزنه اما اصلا حواسش به شما نیست. این ناخوداگاه باعث فاصله گرفتن شنونده از گوینده و حتی عصبانیتش میشه.
لحظاتی هم هست که بازیگر رو به تماشاگر جملاتی رو ماشینی ادا میکنه که باز اونقد گیرا و میخکوب کننده نیست که اجرا رو از حالت یکنواخت و تکراری خودش خارج کنه.
یکی دو سال پیش تجربه مشابه این کار با عنوان نشر اکاذیت به قصد ... در شهرزاد اجرا رفت با متنی به مراتب شیرین تر و نوستالژیک تر که اون هم موفقیت چندانی نداشت.
کلا نوشته های این چنینی برای نسل امروز جذابیت بالایی نداره و به راحتی نمیشه در ذهن مخاطب موندگار و خاطره سازش کرد. مخصوصا با لایه های یک ذهن مریض، ایده اصلی پشت این نمایش.