نمایش›اتللو

واقعا خوشحالم که اجرا تموم شد و تونستم از اون فضا خارج بشم.
اولا که تماشاخانه مهرگان یا شانو سابق واقعا تماشاخانه بی کیفیتی بود به نظرم به صورتی که هم صدای کوچه و بوق ماشینا رو میشد شنید و هم پچ پچ افراد پشت در.
این بخش به تیم اجرا ربطی نداره ولی ردیف های جلو عمیقا مشغول گشتن تو کیفشون یا چک کردن گوشیشون بودن و نیمچه تمرکزی که از ورود بی وقفه افراد (مهمانان!) به سالن تا ساعت 19:45 همینجوریش هم آسیب دیده بود رو از بین می بردند. نمایش به هیچ وجه به نظر من انسجام نداشت و بهتر بود که ترنزیشن ها بهتر صورت میگرفت. بهترین و باورپذیر ترین بازی متعلق به بازیگر نقش اتلو بود. اما نمیدانم چرا این نمایش در پایان شبیه یک نمایش طنز گونه شد.(در بخشی که ایده تماشاگران اجرا میشد.)
ایده‌ی تعاملی بودن اجرا هم بیشتر شبیه به یک شوخی بود. به این صورت که ایده تماشاگران در حد 1 یا 2 دقیقه صرفا پیاده میشد و بعد دوباره نمایش قطع میشد. و خب بخش تبادل نظر با دیگر تماشاگران از تماشای بخش تعاملی به مراتب لذت بخش تر بود.
به نظرم از نظر مفهومی این اجرا سعی داشت پیامی را حتی به زور برساند و انگار همه چیز برای رسیدن به نقطه بیان کردن پیام بود و بازی‌ها آنچنان گیرا نبود.