نمایش›به وقت پازولینی

گمانم بد نباشد همین‌ها را به شکل یک یادداشت پانصد کلمه‌ای صورتبندی کنید و. دلایل خود را برای ضعیف یا قوی‌بودن کار، مستدل کنید. اینکه لباس چرمی خوب است یا رنگ قرمز چه واجد مازادی است و نسبت اجرا با تئاتر شقاوت چیست را هم بیش از این باز کنید و روشنگری کنید. اصولا این فقط جناب مسعو بهنود است که فی‌المثل اجرای «خون به پا می‌شود» مسعود طیبی را ندیده به مخاطبان بی‌بی‌سی، توصیه می‌کند که تشریف ببرند و نمایش را تماشا کنند، چون به دیکتاتورها تاخته و از این شبه‌تئاترهای سیاسی تولید کرده و از قضا ملاکش هم، کامنت‌های سایت تیوال بوده.

نکته دیگر اینکه متهم کردن نویسنده این یادداشت کوتاه به ندیدن کار و سفارشی بودن آن، امر شیطنت‌آمیزی است اگر که خباثت‌آمیز نبوده باشد. حداقل به استناد چند سالی که نوشته‌های اینجانب در مطبوعاتی چون شرق، ایران، اعتماد و مجله تجربه چاپ شده، تا به حال سابقه نداشته نکته‌ای در ... دیدن ادامه ›› رابطه با اجرائی که تماشا نکرده‌ام نوشته باشم. من گاهی برای نوشتن یک یادداشت، دو الی سه بار یک اجرای مشخص را تماشا کرده‌ام.

بجز اجرای «مرگ فیدل» تمامی اجراهای آرش سنجابی را تماشا کرده و از منتقدین اجراهای او بوده‌ام. با آنکه رفاقتی هم بین در این دو سال، شکل پیدا کرده. اما این دلیل بر شیفتگی بر اجراهای او نیست.
دیگر اینکه نقدّ نقد را جدی گرفته و نکات ویرایشی مثل رعایت نیم‌فاصله و وحدت لحن را لحاظ کنید. امید است نقد شما بر اجرای «به‌وقتِ پازولینی» را مشاهده کنیم و با قرائت‌اش، چیزی یاد بگیریم.

نکته اول اینکه اگر مبنا بر خباثت بود به طور قطع نحوه کامنت و یا رویه ادامه کلام به گونه ایی دیگر پیش می رفت و در قبال شیطنت آمیز بودن هم به نوبه خودم از این گونه مسائل دوری میکنم!
در مورد نقد پانصد کلمه ایی به طور قطع خودم رو در مقام یه ناقد نمی بینم اما به عنوان یک مخاطب همیشگی و پیگیر تیاتر یقینا این حق رو دارم که در مقابل هزینه زمانی و ذهنی و مادی که صورت میپذیرد نسبت به اجرای دیده شده واکنش نشان بدهم!
طبق روال همیشگی بعد از کاری که دیده ام ارزش گذاری میکنم و رد میشوم اما با خواندن مطلب شما به هیچ وجه نتوانستم سکوت کنم!
و در تیوال هم من جیزی مبنی بر ممنوعیت گفتن نظرات شخصی ندیدم و البته با توجه به ژورنالیست بودن حضرتعالی بود که در صدد پاسخ به کامنت ... دیدن ادامه ›› تان مبادرت کردم!
اما به عنوان طرفدار پازولینی و گاسپار نوئه پیوند زدن این کار با این دو نفر خیانت حساب می شود!!!
هیچ کجای این کار شباهتی به سالو و یا کلایمکس نداشت!
هیچ دنیای پازولینی واری در این تیاتر نبود،به جز موزیک کلایمکس فقط یه کپی«ِ» بی کیفیت و حال به هم زن از کلایمکس بود
و شما با جدی گرفتن این کار و نوشتن همچنین نقد پر طمطراقی در برابر یکایک کسانی که با خواندن مطلب شما به دیدن این تیاتر می روند مسئول هستید!

بله متوجه این شیفتگی جنابعالی به پازولینی و گاسپار نوئه هستم، اما گویا فراموش کرده‌اید جناب کارگردان در چه فضایی در حال تولید تئاتر است. من توضیح دادم که استراتژی اجرائی مبتنی بر فاصله‌گیری از سنت مارکسیستی در نقد فاشیسم و نوعی برساختن جهان رادیکال، بی‌پروا و گاه البته نئولیبرالیستی، گاسپار نوئه‌ای‌ست. چراکه نه آن منطق زیاده‌روی کارگردانی همچون کاسپار نوئه، بازتولید شده و نه آن انقلابی بودن پازولینی‌وار. وقتی نظام حاکم در ایران و زیباشناسی قابل تحمل آن، در حد بازنمایی کم‌رمق آن دو فیگور مهم سینمایی‌ست، انتظار هم‌ردیف شدن «به‌وقت پازولینی» با سالو و کلایمکس، امری ناممکن است.
چراکه حتی دموکراسی پارلمانتاریستی و فضای بازار آزاد این روزها هم، سالو و کلایمکس را به امری موزه‌ای و قابل کنترل و مصرفی تبدیل کرده.

در باب مسئولیت هم من اغلب اجراهای صحنه‌ای را می‌بینم، از عروس مردگان، تا هر آنچه که نام ببرید، یا حتی فرشته تاریخ محمد رضایی‌راد ... دیدن ادامه ›› که روایتی است از نظریه تاریخ والتر بنیامین، و آرزوی رستگاری‌اش. گمان کنم این وظیفه مخاطبان هم هست که سوای نظریات دیگران، اندکی هم خود را از نظر تئوریک تقویت کنند تا حداقلی از ذوق و سلیقه انتقادی و زیباشناسی بدست آورند.

البته که چه خوب نظر می‌دهید، اما حداقل نسبت به کسانی چون نوئه و پازولینی هم شیفتگی را کنار بگذارید، و همچون سوژه‌ای خودآیین، گرفتار سرسپردگی نشوید. همچنان فکر می‌کنم بهتر آن است که نقد خود را مکتوب کنید و بر اجرا جمله برید، چه ایدئولوژی پنهان کارگردان در سیاست‌زدایی از جهان هر دو کارگردان، چه ناکامی او در برساختن جهان ذهنی‌اش.