فیلم›رستاخیز

عاشورا به عنوان یک واقعیت ایدئولوژیک زمانی که بن مایه و زیربنای هر فیلم سینمایی قرار گیرد ، مسلما کارگردان را با چالش بزرگی در متن رو به رو می کند.
روایت واقعه عاشورا به عنوان یک اثر سینمایی به دلیل تکرار فراوانش برای هر نوع مخاطب ، بیننده را در برابر اثری قرار می دهد که ضرباهنگ و فراز و فرود داستانیش در یک محدوده و مسیر خاص تعریف شده است و اثر فراتر از آن چه که ما تصور می کنیم نمی رود.
خلاقیت و بدعت در اثری که قرار است در حیطه ژانر تاریخی تعریف شود و به متن ثبت شده و اصل به وقوع پیوسته یک موضوع تاریخی بپردازد بدون شک همراه با خطر پذیری انجام می گیرد و به دلیل آن که روایتی مستند است ، دست نویسنده و کارگردان را می بندد .بدان جهت که ما داریم چیزی را به یک اثر سینمایی بدل می کنیم که در گذشته اتفاق افتاده و به عنوان یک تاریخ شفاهی و یا مکتوب سینه به سینه و نسل به نسل در مسیر تاریخ عبور کرده و امروز به دست ما رسیده است .
رستاخیز در نگاه اول نمی تواند کنتراست هایی که برای مخاطب جذابیت ایجاد می کند را داشته باشد ، کنتراستی که بیننده را در اثر غرق کرده و برای ساعتی به تعلیق در بیاورد و این مسئله باز به همان موضوع پرداختن به اصل به وقوع پیوسته یک موضوع با وجه تاریخی بر می گردد که کارگردان و نویسنده را به سمت خلاقیت و بدعت نمی برد چرا که ما در چنین اثری ، سیر داستانی مشخص ، قهرمان و ضد قهرمان های مشخص و در آخر ، سرانجام مشخصی داریم .
هرچند احمدرضا درویش سعی کرد با نگاه بکیر بن حر ریاحی ، فضای جدید را برای بیننده خود ایجاد کند اما روایت داستان از نگاه بکیر بن حر ریاحی که در منابع کهن نام و نشان صحیحی از وی نیست( البته در برخی منابع او را از شهدای کربلا نامیده اند )به عنوان یک شخصیت که در متن واقعه عاشورا ست ، می توانست ... دیدن ادامه ›› یک وجه متمایز و نو در پرداخت رستاخیز به حساب بیاید ، اما نبود.ما در این فیلم با شخصیتی مثل عبدالله نصرانی روز واقعه رو به رو نبودیم که در حاشیه واقعه روایتی کامل از واقعه عاشورا داشت و برای هر نوع مخاطب از هر طیف قانع کننده بود.
اتفاق ها و معجزاتی که بکیر را به سوی لشگر امام حسین(ع) و به سوی حقیقت رستاخیز در عاشورا می کشاند برای کسی که در سالن سینما نشسته بیشتر شبیه یک خواب ، کابوس و افسانه بود و حتی اگر چنین وقایعی را در دایره اعجاز هم به حساب بیاوریم ، مخاطب را قانع نمی کرد .
رستاخیز در واقع یک روایت نو از آنچه که تاکنون از عاشورا دیده بودیم نبود.رستاخیز دریچه جدید برای درک واقعه عاشورا باز نکرد و از منظر فیلم نامه یک نوع تکرار مکررات بود.هر چند درویش سعی کرده بود از این تکرار پر هیز کند.
رستاخیز تنها به دلیل دارا بودن از یک موسیقی اعجاب انگیز و تصاویر و لوکیشن های قابل تحسین و به دلیل طراحی لباس ، نور ، چهره و حتی تدوین حرفه ای خود می تواند تحسین مخاطب را بر انگیزد و در نوع خود یک اثر خوب باشد.
به نظر می رسد رستاخیز بیشتر از هر کس به درد مخاطب بین المللی می خورد که ممکن است روایت تاریخی واقعه عاشورا برایش یک روایت تازه و نو باشد.
شاید تبلیغ های فراوانی که در زمینه های مختلف برای این اثر شد موجب آن گردید که مخاطب را متوقع کند در حالی که رستاخیز جواب گوی توقع مخاطبش نبود.
اما به هر حال روایت تاریخی واقعه عاشورا از آن منظر که درویش سعی کرده به درستی یک روایت گر باشد قابل تحسین است و در کل می توان نمره خوبی به اثر احمد رضا درویش داد.

"رستاخیز" رو دوست نداشتم
و هیچ وقت فکر نمی کردم با چنین جمله ای در مورد ""رستاخیز" مطلبم رو شروع کنم
فیلمنامه ضعیف و ایستا که مهم ترین دلیل ریتم کند فیلم بود
بازی های عمدتاً ضعیف
نمی دونم چرا یه کم پول خرج نمی کنیم
تا از یه طراح صحنه های جنگی برای فیلم مون استفاده کنیم
تا بعداً مجبور نشیم تدوین گر و آهنگساز به کار بگیریم برای جبران ضعفای فیلم؟
انتخاب بازیگرا هم اشتباه و بد بود
من نفهمیدم چرا "بابک حمیدیان" توی دو تا نقش "یزید" و "ابن زیاد" بازی کرد؟!؟!؟!؟
با همه حواشی فیلم و پرخزج بودنش
بعید می دونم اکران موفقی داشته باشه.

manimoon..