نمایش›قرمز

نمایش خوبی بود و خوشحالم که دیدمش.
بازی ها با وجود اینکه هر دو عزیز تمام تلاش خودشون رو کردند اما باز هم برای من به نوعی تصنعی بود. مهمترین مولفه ای که از نقش روتکو می گرفتم عصبانیت و ستیزش با جامعه بیرون از کارگاهش بود که از یک جایی به بعد رنگ باخت و تاثیری روم نمیگذاشت.
به شکل عجیبی تمام اون متن و دیالوگ های مسلسل وار و کلیدی رو از بر بودند و این تحسین برانگیزه اما بعضی جاها دنبال کردن صحبت ها به دلیل سرعت بالای دو کاراکتر در ادای جملات انگار که در یک مسابقه هستند تا نوبت به خودشون برسه سخت می شد.
که البته حق دارند چون تایم کار طولانی بود و در واقع لطف رو به خود ما کردند که تایم رو طولانی تر نکردند.
و اما به طور کلی اجراهای مغز دار و تاریخی به این شکل برای من خیلی ارزشمند هستند و دیدنشون رو از دست نخواهم داد.
موفق تر باشید.