نمایش›سندِ روم استکهلم

سلام
این اولین باریه که من دارم راجع به یه کار نظر میدم و اینم بیشتر به دلیل اصرار سازندگان این اثر در اخر کار بود و فکر میکنم که واقعا ارزش بحث و گفتگو رو داشته باشه برای همین رفتم یه اکانت ساختم همین الان که راجع به کار با هم بحث کنیم .
خواهش هم میکنم از اون دوستانی که نظر خودشون رو چه مثبت یا منفی اینجا مینویسند ، دلیل خودشون رو هم برای اون نظر بنویسند چون اینکه صرفا بگیم یه کار خیلی بد بود یا خیلی خوب زیاد کمکی نمیتونه بکنه.
به مظر من مهمترین قسمت این کار مونولوگ ابتدایی اون هست . کار با یه مونولوگه خیلی کوتاه شروع میشه که از بیننده درخواست میکنه که کار رو صرفا نبینه بلکه اون رو با تمام وجوداحساس کنه و خودشو قسمتی از داستان بدونه . من فکر میکنم دوستانی که شاید بعضی جاها از صدای های بلند یا هر دلیل دیگه ای آزرده شده بودند به این نکته توجه نکرده بودند که این کار به گونه ای طراحی شده بود که احساسات کارکتر های داستان کاملا به بیننده منتقل بشه احساساتی مثل رنج، ترس و یا احساس سردرگمی که به نظر من بسیار هنرمندانه انجام شده بود . البته این دست انتقادات کاملا طبیعی هست و در مورد بهترین کارها در دنیا هم اتفاق می افته . شاید معروف ترین مثالش فیلم ادیسه ی فضاییه استنلی کوبریک باشه که با انتقادات خیلی زیادی روبرو شد و حتی در اولین اکرانش مردم سالن رو ترک کردند چون از ابهام کار ازرده شده بودند این یه حقیقته که اکثریت دوست دارن که یه کار خطی و عادی رو ببینن و شاید مثلا عقب جلو شدن های زمانی این کار و خطی نبودن اون که در کمتر تئاتری میشه ازارشون بده. البته یک سری از دوستان باید به تفاوت تئاتر و سینما یا تلوزیون هم توجه کنند . مثلا وقتی تو تلوزیون یک نفر داد ... دیدن ادامه ›› میزنه شما میتونید صدا رو کم کنید ولی تو تئاتر وقتی بازیگر از فاصله یک متری با تمام وجود داد میزنه ممکنه کسی رو که بیننده همیشگی تئاتر نیست رو اذیت کنه که خب طبیعی هم هستش.واسه همین من این کار رو به به همه پیشنهاد نمیکنم و فقط به افرادی توصیه میکنم که میخوان یه کار خیلی متفاوت و شاید در بعضی جاها خیلی عجیب ببینن و البته احساس کنن . داستان کلی پیرامون تاثیر جایگاه و موقعیت بر روی افراده که مثلا چطور شرایط یک سری از ادمها رو زورگو و بد و یکسری دیگر رو به برده تبدیل میکنه که اسم کار هم به همین دلیل از روی سندروم استکهلم انتخاب شده است. نمونه ی این داستان رو شاید تو فیلم های experiment و با stanford prison experiment دیده باشیم که البته این کار به شدت سیاه تر و تلخ تر از نمونه های سینمایی خودشه. داستان به هیچ وجه پیچیده یا گنگ نیست اما به انتخاب کارگردان به شیوه ای گنگ و مبهم بیان میشه و حتی سرعت زیاد کار تو بعضی جاها ممکنه بیننده رو گیج تر هم بکنه ، بر خلاف نظر یکی از دوستان به نظر من این کار نور پردازی فوقالعاده ای داره به شرطی که باز هم به مونولوگ اول کار توجه کرده باشید و کار رو صرفا نبینید چون در غیر این صورت کم یا زیاد شدن ناگهانی نور اذیتتون کنه و این موضوع که یکی از دوستان گفته بود رنگ قرمز حس خون رو بهشون نداده باید یه این موضوع توجه کرد که اینجا شانو هست نه برادوی و فکر میکنم سازنده ها با توجه به امکاناتی که دارن کار میکنن . موسیقی کار هم به شدت به افزایش احساسات کمک میکنه و نکته قابل نوج اینه که موسیقی به غیر از ٢ پرده کاملا به صورت زنده اجرا میشه که واقعا جای تحسین داره و البته قطعا بهتر میشد اگه کاملا به صورت زنده اجرا میشد چون تو یکی از پرده ها که به شدت حال و هوای جنون امیز داره فکر میکنم از یکی از موسیقی های گروه ریدیوهد استفاده میشه که با اینکه انتخاب مناسبیه اما شاید یک بیننده ی ایرانی نتونه باهاش ارتباط چندانی برقرار کنه. در مورد گروه بازیگری هم با توجه به اینکه اکثریت کار اولشون بوده به نظرم واقعا موفق بودن و میشه از دو سه جا جملات رو اشتباه گفتن و یا دیر یا زود گفتن دیالوگ ها چشم پوشی کرد ولی قطعا یک گروه بازیگری با تجربه تر میتونست تجربه ی این کار رو برای بیننده خیلی عمیق تر بکنه . الیته باید عوامل زیادی که بازییگرای تازه کار درگیرشن مثل استرس رو هم در نظر بگیریم و کاملا طبیعیه که نتونن از همه ی تواناییشون برای ایفای این نقش های نسبتا سخت رو صحنه استفاده کنن . به هر حال به کارگردان این کار تبریک میگم و فکر میکنم که یه پیشرفت خیلی زیاد مخصوصا نسبت به دو تا کار اخرشون داشتن و امیدوارم به همین روند هم ادامه بدن چون ادم این مدل کار هارو که میبینه به نسل آینده تئاتر واقعا امیدوار تر میشه.
موفق باشید