نمایش›سزارین

خسته نباشید میگم به این تیم واقعن عالی. کلی لذت بردم از اجرا. ممنون از همگی اللخصوص بازیگر تواناتون

اگر به تماشای سزارین می نشینید، کاملاً مسلح بروید. این نمایش با کسی شوخی ندارد!
(یادداشتی بر نمایش سزارین به کارگردانی محمدرضا تک زارع)

در هذیان مطلق متولد می شویم، زندگی می کنیم و می میریم. این واقعی ترین اتفاق زندگی هر انسانی است. اتفاقی که شاید به آن توجه نمی کنیم اما تمام هستی ما را فرا گرفته و بیشتر شبیه به کارتون های دوران بچگی است تا واقعیتی که ما تصور می کنیم.
"سزارین" از همین الگوی هذیانی برای روایت جهان سورئال خودش بهره برده است. روایتی غیر خطی و پازل مانند که باید تکه های آن را در لحظات مختلف نمایش یافت و کنار هم چید. روایتی که در ابتدا با استفاده از المان ها و شخصیت های کارتونی دهه 60 و 70 جهانش را برای مخاطب معرفی و خلق می کند اما کم کم با جلو رفتن نمایش، از این الگوی کارتونی هرچه بیشتر پیشی می گیرد و دنیایی تراژیک می سازد. دنیایی خشن، پر درد و هول انگیز که مخاطب انتظارش را ندارد.
اساساً "سزارین" قصه ی نشدن است. قصه ی تنهایی است. قصه ی قربانی است که با شکل و فرمی آیرونیک در هر سه سطح لفظی، نمایشی و وضعیت تعریف می شود. آدمی که می داند، اما با انکارهای مداوم خودش را به جهالت می زند تا شاید به کمک این روش راهی برای نجات خودش از وضعیتی که در آن گیر کرده پیدا ... دیدن ادامه ›› کند و بتواند این وضعیت را تغییر دهد اما موفق نمی شود. شخصیت (بازیگر) نمایش که تحت تاثیر داستانی است که روی یک کاغذ نوشته شده و در کودکی، در جوی آب به او گیر کرده، تمام تلاشش را می کند تا از خشونت جهانش کم کند و آدم های آن را به آرامش برساند و در آنها تغییر ایجاد کند، اما هرگز موفق نمی شود. حتی در همین مسیر برای آرام کردن رقیب عشقی خودش نیز دست به عملی انتحاری می زند تا شاید با حذف خودش از صفحه ی روزگار، در زندگی خودش و عشقش تغییر ایجاد کند اما باز هم موفق نمی شود.
با همه ی این تفاسیر می توان گفت "سزارین" نمایشی سخت اما جذابی است. نمایشی است که هدفش ایجاد سوال است. آن هنگام که از منطق معمول آدم ها فاصله می گیرد و منطق غیر معمول خودش را به قضاوت می نشاند، هدفش چیزی جز ایجاد اندیشه نیست، که به نظر در این راه به خوبی هم موفق شده و حرفش را زده است.