نمایش›شب آخر دنیا

حسین جان سلام. من نه منتقدم نه تحلیل گر. اما تحصیلاتم ادبیات نمایشى جهان در دانشگاهى در مجارستان بوده ،من حس شخصى و دریافت خودم را از این نمایش عرض کردم.و منظورم از دوستى که نمایش را دوست نداشت شما نبودید. اما نظر شخصى من این است که کمى فارغ از آموزه هاى کلاسیک و چهارچوبهاى همیشگى به کارها نگاه کنیم. این که به دنبال تم واحد در هر نمایشى بگردیم و یا بخواهیم مستقیم چیزى به چالش کشیده شود همیشه صادق نیست. گاهى قرار دادن شخصیت در موقعیتى خاص در زمان حال و دادن اطلاعات از سبقه شخصیت و واگذاشتن تصور آینده وضعیت او به مخاطب منظور نظر نمایش قرار مى گیرد. و این مخاطب است که از این میانه به یک یا چند تم در ذهن خویش مى رسد و به فراخور خود چیزى را که دریافت شخصى اوست به چالش مى کشد. در این نمایش ما با داستانى که اتفاق اصلى در زمان همین نمایش حادث شده باشد مواجه نیستیم ، یعنى اتفاق اصلى از زمان شروع تا زمان پایان نمایش روى نمى دهد، بلکه در زمان گذشته روى داده و اتفاق فرعى ( پیدا شدن موبایل دختر در این خانه) سبب رجوع و بازنمایى اتفاق اصلى است.و آنچه وضعیت یاد شده به وجود مى آورد نوعى استیصال در شخصیت نمایش است در برابر اتفاق و فاجعه اى که در آینده داستان و نمایش محتمل مى شود.اتفاقاتى که انسانها به دست خویش رقم زده اند (چه شخصیت هاى غایب مثل شوهر زن و چه شخصیت هاى حاضر مثل خود زن و بازجوى پیر) حال در گستره تقدیر سرنوشتى را در برابرشان قرار داده ... دیدن ادامه ›› که محتوم است و قابل تغییر نیست و ماحصل فعل آنها بر سرنوشت امروز فرزندانشان هم تاثیر مستقیم دارد.و اینک شخصیت زن نمایش در برابر یک فاجعه ایستاده و ناتوان از تصمیم گیریست و تنها گذشته خود را مى کاود.مرور کنید: مسعود، شوهرى که به پاى عقاید سیاسى خود زندگى و خانواده اش را فنا مى کند. پرى ، زنى که به خاطر عشق همسرش حاضر به لو دادن هم پالکى هاى او و در نهایت خیانت به او مى شود و حالا در برابر سرنوشت دخترش مسوول است. بازجویى که قطع زندگى و تجاوز مى کند و مورد انتقام قرار مى گیرد وهر روز با مرگ دست و پنجه نرم مى کندو فرزندان نو جوان امروز ( سپند و روشنک) که سرنوشت شان از قبل رقم خورده و بدون دانستن نسبتشان به قول دیالوگى از نمایش در لجن بستر رودخانه به عشق شان چنگ مى زنند.
قصه نمایش ، داستان سرنوشت محتوم انسان است و زانو زدن او در برابر زندگى ، در برابر تقدیر. قصه نمایش مانند نمایشهاى کلاسیک مثلا هملت نیست که شروع ، میانه و پایان و منطق ارسطویى داشته باشد و تم خیانت بر آن غالب شود، بلکه این نمایش برشهایى از گذشته و حال یک زندگی ست که در آن مى توان تم هایى نظیر خیانت، عشق ، گذشت، انتقام و ... را جستجو کرد. اما آنچه مهم است فاجعه ایست که گاه در زیر پوست شهر در سکوت و در پنهان اتفاق مى افتد و در هیاهو و شلوغى و اخبار پر سر و صداى دیگری مانند قتل فلان هنرپیشه مشهور گم مى شود.
البته حسین جان اینها نظرات من است و ممکن است که اشتباه باشد. من پس از دیدن اجراى امروز گپ کوتاهى هم با کارگردان نمایش زدم و کمى از دریافت خود از نمایش با او گفتم که یکى دو نکته مبهم در ذهنم را ایشان برایم توضیح داد.ظاهرا بخشهایى از نمایش به دلیل مسائل نظارتى پیچیده و مبهم شده است.با عرض ارادت.