نمایش›اگر شبی از شب‌های تهران مسافری

یادداشتی بر شبی از شب های تهران مسافری" کار جواد صداقت و الهام ابنی
شبی از شب های تهران مسافری" کار جواد صداقت و الهام ابنی این روزها در تالار مولوی روی صحنه است. روایتی از مرگ هرکی باش خان و سیاه. خوانش مدرن گروه تولیدی از نمایشنامه ی علی شمس در بستری از خرده روایت ها و آیین های نمایشی اقلیم بوشهر محصولی تولید کرده که برای هر لحظه اش برنامه دارد و چیزی برای رو کردن. این گونه است که ریتم مناسب اجرا، ریتمی که بر اثر خوانش صحیح و انتخاب کانسپت متفاوت با مسیر عادی و برآمده از عادات نخ نمای ذهنی دقایقی بستری برای مخاطب می آفریند که رفتار پیوستار این روزهای بسیاری از آثار یعنی ملال را نمی بینیم. پیش تر رمانی در میانه های دهه ی هشتاد خواندم با نامی مشابه این اثر. اگر شبی از شب های زمستان مسافری اثر ایتالو کالوینو جز مشابهت در نام و هر چه هر که خواست شبیه بداند و نداند، در ماهیت نقطه عزیمت و شروع به هم شبیه اند. دست کم برای من. در هر دو اثر تو باید فصلی را بگذرانی تا بدانی چه اتفاق افتاده و زمانی که ارتباطت را با نشانه ها برقرار کردی دوست داری برگردی و از سر نو شروع کنی به قدم زدن لابه لای سطرهای گفته و تصویر اثر. تا بدانی همه چیز چقدر خوب روایت شده. اثر از همان نخستین قدم هایش نسبتش را باتو روشن می کند. گیرم هنوز نخواهد داستانش را لو بدهد. نخواهد سهم التذاذ آفرینی اش را به یکباره خرج کند. هر چه بخواهد و نخواهد تو می فهمی که پشت هر نشانه و هر گام اندیشه نهفته است و هیچ چیز نمی خواهد تنها در ساحت زیباشناسی اثر بماند و تنها زیبا باشد. زیبای مجرد چشم نواز. اثر هر دوانِ معنا و زیبایی را با هم دارد و اندیشمندانه ما را با خودش می برد. در بازی مدام یکی دیگر بودن زن و مرد، طغرل و زن طغرل،دیگری و سیاه و این همه کسان هیچ وقت قاعده ی بازی در چینش صحنه فراموش نمی شود. فاصله گرفتن از نقش برساخته ای که توسط زن طغرل برای درمان پیشنهاد می شود نتیجه اش گروتسکی است که لحظه به لحظه به فروپاشی و شاید ... دیدن ادامه ›› کنش خودویرانگری ناخواسته ی سیاه می انجامد. اثر ما را بازی نمی دهد. اثر در تمامت خود سعی دارد این بازی را با مخاطب به اشتراک بگذارد و سهمی از مشارکت مخاطب را در خود داشته باشد. ما با هم بازی می کنیم. بازی خوب بازی گران نمایش، حشمت الله غضنفر و الهام ابنی قابل ستایش است. حشمت الله غضنفر در نقش طغرل سیاه بازی است که مرز بین خود و نقش انتخاب کرده را به درستی نمی شناسد و نتیجه اش جنون و نیستی است که چه خوب در تمام اثر نشانه های انحطاط و زوال را در تمام حرکات و حرف زدن هاش نشان می دهد و الهام ابنی که بازی خوبش یادآور روزهای خوب تمام بازیگران خوب تئاتر شهرستان بود که به هر دلیل آن طور که باید دیده نشدند، کسانی چون طیبه نیک آزاد، پری بارانی، سمیه سیروس مقدم، آناهیتا ریس باف،آرام فارج و ... که باید بر قله های رفیع این تئاتر بدرخشند و هنوز تئاتر، سهم تئاتر شهرستان را در این خصوص نپرداخته و الهام ابنی بی شک یکی از بهترین هاست آن گونه که در شبی از شب های تهران مسافری نشان داد. موسیقی خوب اثر راهم نباید فراموش کرد جایی که محمد جعفر سعیدی، طراح موسیقی نمایش نخواست فقط حضور داشته باشد. موسیقی با حضور جدی اش در همه ی لحظه هایی که حضور داشت نشانه هایی در مسیر بستر روایت قرار می داد که تفسیرش در ارتباط با کنش موجود همیشه لذت ناشی از درک اتفاقی ورای آن چه می بینیم به تماشاکن اثر می داد. در آخر کاش طراحی صحنه امکانات بیشتری در اختیار جواد صداقت و الهام ابنی برای خلق شگفتی های بیشتر می داد.


به قلم رضا گشتاسب