نمایش›شرق دور شرق نزدیک

نمایشنامه از فرط انباشت مفاهیم و لایه و زیرلایه و زیرمتن و نشانه و کنایه و نقب‌های تاریخی و طعنه‌های سیاسی و... شدیدا متورم شده و با پرگویی و اطناب تا مزر واپاشی "جلو رفته".
چند بخش‌ از متن ذاتا شایان توجه هستند مثل داستان دختری که از زمان حمله مغول‌ها (با اسم بامسمای بی‌نهایت) اومده با اون وجوه تمثیلی و استعاره‌ایش یا قسمت عمده‌ای از مونولوگ آغازین کامران (بهداد) که البته با کش دادن زیاد از تاثیرگذاریش کم می‌شه. اصولا "صَــرف" نمایشنامه خوبه ولی امان و بی‌داد از "نـحـو" اون. کنسرو کردن اون همه مونولوگ و دیالوگ و معنی و مفهوم همسو و ناهمسو کار ساده‌ای نیست و اصلا چه لزومی داره که بخواهیم تمام مفاهیم عالم رو تو هشتاد دقیقه تو حلق مخاطب بریزیم؟
به تجربه برام ثابت شده از هر کاری بشه کلی "دیالوگ ماندگار" استخراج کرد یه جای اساسی کار می‌لنگه.
اگر بازی مقبول دوستان بازیگر نبود تحمل کار تا پایان چیزی بیش از صبر ایوب می‌خواست.
:::::
پ.ن: خانم فریقی بودند؟