نمایش›شازده فیل هوا میکند

-مجموعه‌ای از ایده‌های کمی بهتر از معمولی که هنوز با تئاتر شدن فاصله دارند.
-شب بخیر کیارستمی، بطرز شگفت انگیزی ساده بود؛ بداهت و تازگی و موفقیت اون کار هم به سادگی حیرت‌آور اون برمی‌گشت؛ این کار اما می‌خواد حرفهای بزرگی بزنه (و شاید هم می‌زنه) ولیکن زدن حرفهای بزرگ، نیاز به شیوهٔ پرورده‌ای داره، مگر اینکه سازندهٔ اثر اصرار داشته باشه که یک تئاتر آماتوری می‌سازه.
-از طرف دیگر، معمولاً همگان حرفهای بزرگ رو کم و بیش می‌دونند، بنابراین چیزی که یک اثر با این مشخصات رو خاص می‌کنه، نحوهٔ بیان این حرفهای بزرگه؛ اما در این کار بجز چند ایدهٔ بصری و صوتیِ نه چندان ویژه، و یک اینتراکتیوِ نصفه و نیمه، چیز خاصی به چشم نمیاد، اکتِ بازیگران هم تقریباً به دلایل نامعلوم به حداقل ممکن رسیده.
-بگذریم... امیدوارم، شیوهٔ نویی که در «شب بخیر کیارستمی» دیده شد، در کارهای آتی علی احمدی، تداوم پیدا کنه و به کمال برسه.