«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
من این اجرا رو دوست داشتم , درسته ریتم کندی داره , اما بعید میدونم جور دیگه ای میشد این متن رو اجرا کرد .
دیالوگ های بعضا قشنگی رو میشه شنید . از فرم اجرای عباس نورمحمدی و بیانش خیلی خوشم اومد . دلم می خواست بجای بازیگر دوم چند ساعت تو اون سلول دراز میکشیدم و همونجوری برام خاطره های بی مزه تعریف میکرد . نمی دونم چرا زمان نمایش به جای یک ساعت 40 دقیقه بود !
در مجموع یه کار مینیمال و شسته رفته که خوشحالم دیدنش رو از دست ندادم . فکر کنم یکی دو شب دیگه هم بیشتر از اجراش نمونده , به نظرم تجربه خوشایندیه از دستش ندید .
خدا قوت
این نظر و مواجههٔ شخصی من با این اثر نمایشی است و احتمال اینکه شما نظر دیگری داشته باشید وجود دارد.
حقیقتش من این کار رو به واسطهٔ نام نویسنده و یکی از بازیگران که از قبل میشناختم و ازشون کارهای خوبی دیده بودم انتخاب کردم، که خب نتیجهاش چندان دلچسب از آب در نیومد! بازیها بد نیست ولی اجرا به شدت کند و خستهکننده و ملالآور بود. چند جایی واقعاً داشت خوابم میبرد... از متن هم خیلی چیزی سر در نیاوردم، نفهمیدم ابزورده، درامه، چیه؟! میخواست حرف مهمی بزنه یا تمام حرفش همین داستان پیش پا افتادهای بود که دیدم.
در کل خیلی از دیدن این اجرا لذت نبردم متأسفانه.
پینوشت:
۱- کار ۴۵ دقیقه است نه یک ساعت.
۲- ترجیح شخصیم اینه که اجرا با یک ربع تأخیر شروع بشه تا بعد از شروع شدن تماشاگر داخل راه بدهند!
اینم شانس مایه , همیشه خدا این سالن ده دقیقه تاخیر داره . از وقتی هم پیاده روهای رازی و نوفل لوشاتو رو بازسازی میکنن جای پارک کم شده , یعنی جوری که من میدوییدم یوسین بولت نمی دویید , آخرم 1 دقیقه تاخیر