نمایش›تنهایی پرهیاهو

جمعه هفدهم نمایش رو دیدم .

ممنون از دوستانی که توصیه کرده بودند کتاب رو بخونم بعد نمایش رو ببینم . بازی اقای بانیپال شومون ، روزبه اختری و حاجی علیخانی فوق العاده بود و صحنه ی آخر که شاهکار بود

از مرز بین بودن و هیچ بودن گذر خواهم کرد..........

سلام
با خواندن کامنت ها به این نتیجه میرسم که بیشتر کسانی که نظر داده اند قاعدتا گزینه سه ستاره و یا دو ستاره را انتخاب کرده اند، حال آنکه کسانی که نمایش را دوست نداشته اند صحبت زیادی نکرده اند.
نمایش را دیشب دیدم و به هیچ عنوان نتوانستم با آن ارتباط برقرار کنم. نمایش اقتباسی پیش از این هم زیاد دیده ام، و در کل معتقدم به روی صحنه آوردن و نوشتن نمایشی بر اساس برداشت آزاد یا اقتباس از یک رمان کار بسیار سختی ست و من تا بحال غیر از یک مورد اقتباس خوبی ندیده ام. رمان تنهایی پرهیاهو را نخوانده ام، بعد از نمایش هم علاقه ای به خواندنش پیدا نکردم. اما با وجود نظرات دوستان کتاب را حتما می خوانم تا متوجه شوم که آیا نظرم همچنان پای برجا خواهد ماند یا خیر. (البته تجربه ثابت کرده است که همیشه کتاب از فیلم یا تیاتر جذاب تر است.)
یکی از دوستان که هنوز نمایش را ندیده توصیفی از رمان دارد با دو صفت Disturbing ولی تاثیرگذار. آنچه من دیشب دیدم اولی بود اما دومی خیر.
قطعا هر کاری نقاط قوتی هم دارد و در این مورد هماهنگی بازیگران، طراحی صحنه، برخی بازی ها و زحمتی که مشخص بود برای کار کشیده شده جای تقدیر داشت.