نمایش›پیکره های بازیافته

یادادشت کارگردان :

"پیکره‌های بازیافته" تجربه‌ای نمایشی بر اساس آواهای مقامی و نقش‌های انسانی سفال‌های پیش از تاریخ ایران است. این نقش‌ها که ریشه در هماهنگی گروه انسان‌های شکارگر دوران سنگی دارد، بعدها در جوامع بدوی جزو مراسم انسان‌های دامپرور شد و سپس در اجتماعات نیمه متمدن، جزء بخش اساسی آیین‌های نمایشی و ایزدی جوامع کشاورزی به حساب آمد. به ویژه در مناسبت‌هایی چون: کاشت و برداشت محصول، یا بزرگداشت عناصری چون خورشید و ماه و درخت و آب و آتش، به اجرا درمی‌آمدند.
 ویژگی کلی این نقش‌های انسانی،‌ در اجرای حرکات موزون دسته جمعی است، که برخاسته از ضرورت اتحاد و تعاون اولیه آن‌ها برای رسیدن به وحدت عمل اجتماعی است. وحدتی که بعدها در ساحت باورهای قدسی یگانه و وحدت معنوی مشترک نیز، به خوبی جلوه‌گر می‌شود. گفتن ندارد تکرار آیینی و هزاران ساله این مراسم هر بار باعث قدرت و قوام جوامع انسانی عهد باستان بوده است.
 تصاویر نمایش "پیکره‌های بازیافته" برگرفته از نقش‌های سفال‌های تپه سیلک کاشان، چشمه علی شهرری، زیویه سقز، قلاجی بوکان، سگزآباد قزوین،‌تل‌جری فارس، تپه یحیی کرمان، تپه گیان نهاوند، موسیان خوزستان، سرپرچم‌های لرستان، تپه حصار دامغان و تپه سبز شوش است. و همگی دارای قدمتی مابین 1200 تا 5000 سال قبل از میلاد مسیح‌اند.
 طرفه آن که تداوم برخی از این حرکات گروهی موزون هنوز در روزگار ما پا برجاست و در 48 نظر رقص کردی (هل په رکی) تا به امروز پاسداری شده است. کار پژوهشی و نمایشی نوین روی نقش‌های این سفال‌ها، از هر نظر با دو هدف عمده "گروه هنر" همخوانی دارد: نخست آنکه گروه هنر در آثار نمایشی خود همواره سر آن دارد تا به دنبال نوعی "نظم" و "معنا" در تاریخ و فرهنگ و هنر گذشته خود باشد.
بنابراین تصاویر و آیین‌های منقوش بر این سفال‌ها می‌تواند از هر نظر منبعی هنری و زنده برای شناخت دوره‌ای خاص و ذخیره‌ای ارزشمند و برانگیزاننده برای کارهای هنری تازه باشد.
 دوم، چون "تجربه گسترده" و "تعدد فن" از دغدغه‌های همیشگی گروه هنر در طول سه دهه فعالیت هنری است و نمایش‌های ما در ژانرهای مختلف از تراژدی و کمدی گرفته تا روحوضی و نقالی و از آثار عرفانی و تغزلی گرفته تا تیاتر مستند و عروسکی را در بر می‌گیرد، این بار نیز این نمایش "تجربی" که بر مبنای آواهای مقامی کهن کردی و سفال‌های ماقبل تاریخ شکل گرفته است، می‌تواند گامی دیگر در راستای تجربه‌های نمایشی مبتنی بر میراث ملی و داشته‌های کهن‌مان باشد. بنابراین "پیکره‌های بازیافته" یک تیاتر "تجربی ـ حرکتی" نه از نوع الگوبرداری از شکل "پرفورمنس‌های" بیگانه، بلکه بر اساس مراسم، آواهای کهن، تصاویر باستانی، اسطوره‌ها و نمادهای هزاران ساله فرهنگ خود ماست و هدفش پیش از هر چیز خلق "جو" یا فضایی "آیینی" است که با نقب زدن به ناخودآگاه تماشاگر می‌خواهد تا او را به شرکتی رازورانه و روحی ـ معنوی فراخواند..