فیلم›وارونگی

دیروز تلخ ترین روز جشنواره، این رفیق 13 ساله برای من بود و امروز یکی از بهترین ها. دیروز در صف تماشای فیلمی، توهین شنیدیم و امروز احترام. دیروز روز خوبی نبود و امروز روز خیلی خوب. ظهر امروز، سردرد اتفاقِ دیروز هنوز با من بود که تصمیم گرفتم برای تماشای "وارونگی" آقای بهنام بهزادی به سینما زندگی در نزدیکی های خانه مان بروم. کارگردانی که دو فیلم قبلی اش، «تنها دو بار زندگی می کنیم» و «قاعده تصادف» از بهترین های زندگیم بودند. در اوج خستگیِ روحی و با تردیدی فراوان، لباسم را پوشیدم و به سمت سینما رفتم. حدود2.5 ساعت قبل از فیلم رسیدم. من نفر اول بودم و هیچ کس نبود. تا لحظه بلیط فروشی، در مجموع 10 نفر دیگر هم به جز من، بلیط آن را تهیه کردند. در همان حین، خود آقای بهزادی هم آمد. با او دست دادم و سلامی عرض کردم. به سمت سالن رفتیم. در حین آرامش حضار و سالن، فیلم آغاز شد. هر لحظه بیشتر فیلم را دوست داشتم...فیلم به پایان رسید. با همه وجودم لذت برده بودم از طرح مساله اصلی فیلم. با دوستم از سالن بیرون آمدیم و در جلوی سینما قدم می زدیم و در مورد سکانس پایانی فیلم صحبت می کردیم که صدایی از پشت آمد. "نظر شما چیه در این مورد؟" بهنام بهزادی بود. تنها. باورم نمی شد. کارگردان فیلم را چند ثانیه بعد از فیلمش، به این سادگی و دور از هرگونه هیاهو ببینم. نشستیم و ده دقیقه ای در مورد فیلم صحبت کردیم. انتهایش همدیگر را بغل کردیم و او دست دختر کوچکش را گرفت و به سمت مادر و همسرش رفت. قدم زدن را ادامه دادم و در تاریک ترین بخش های قلبم به این فکر کردم که "زندگی" چقدر عجیب است دیروز، آن طور بود و امروز "دیگر" شد. دیروز آنطور تاریک و امروز آنقدر روشن. با خودم این معنای غریب را در ذهن و زندگی خودم به یاد می آورم و به جای سوار شدن به تاکسی، تا خانه پیاده می روم..