نمایش›شکم

این نمایش مثل سینمای کلاسیک بود.
هنر درونش فریاد میزنه نه جلوه های ویژه و رنگ هاش.
فکر کنم همین ویژگی برای موندگار کردنش کافی باشه

یه تماشاچی از تئاتر چی میخواد؟
جز اینکه نمایش بتونه عمیق ترین لایه های احساسی شو تحریک کنه؟
و یا اینکه به قلب یه محتوای اجتماعی بزنه و این محتوا رو برای بیننده عرضه کنه؟
و یا احساسات رو بر اساس جنسیت تفکیک کنه و اونو وسط صحنه داد بزنه؟
یا جز اینکه اشک به چشمها بیاره و لبخند به لبها؟

این نمایش همه رو باهم داشت و ثابت کرد کارهای عالی فقط داخل تئاتر شهر و ایرانشهر و و شهرزاد خلاصه نمیشن.
افسوس میخورم لحظه ای دارم میگم این نمایش رو از دست ندین که اجرای پایانی هم به اتمام رسیده.