من و به یاد بوف کور می انداخت، به گونه ای شاید بتوان گفت سورئالیسم بود. مفاهیم رو در سبک بسیار هنرمندانه و جالبی مطرح کرده بود. نمایش فراموش نشدنی بود.
درود بر نویسنده، گارگردان و سایر دست اندرکاران
"عروسک هاس سکوت" رو نسبتاً دوست داشتم.
کار نسبتاً خوبی بود
بازی های نسبتاً خوبی داشت.
متن خوب بود البته از یه جایی به بعد قابل حدس می شد.
پرده یکی مونده به آخر اگه حذف می شد، بهتر بود
چون توضیح واضحات بود و تماشاچی اون موقع همه چی رو فهمیده بود.
شاید بیشتر نگرانی نویسنده و گروه بود که ممکنه بعضی ها متوجه داستان نشده باشن.
(سه خط آخر رو یکی از دوستام که باهاش نمایش رو دیدم گفت که باهاش 100% موافقم)
manimoon..
به جز بازی و تا حدودی متن، از بقیه چیزها خوشم اومد..