من علاقه ای به نقد منفی ندارم ولی واقعیات رو باید گفت.
از بدو ورودم به سالن در تئاتر باران از آقای مسئول پرسیدم من ردیف ٢ صندلی ١١ هستم، کجا
... دیدن ادامه ››
هستش، ایشان در جواب، ردیف ها و صندلی ها شماره دارن.
نمایش در حد تمرین یک گروه کارگاه بازیگری جوان بود، خانمومی جلوی من ردیف یک گه گاه کلماتی که بازیگران فراموش می کردن را می گفت.
بین بازیگر و نمایش دیوار چهارمی کلا وجود نداشت، شکستن دیوار چهارم اگر دلیل لازمی نداشته باشد لوس و بی معنی است.
در بخشی در خواست کردن یکی از تماشاچیان بیاید و سیخ بیاستد تا نخش گالیله را بازی کند، هیچ لزومی نداشت، و هیچ ارزشی به نمایش اضافه نمیکرد.
نمایش از کمدی های سطح بسیار پایین استفاده می کرد برای خنداندن چون عارق زدن خانم بازیگر، و سلفی گرفتن و مسایل که باعث شرم من می شد و نمی توانستم تحمل کنم، اگر روز آخر نمایش نیود و دلم بحال بازیگران نمیسوخت از سالن خارج میشدم.
در کل نمایش آن خانمی که اول نقش گالیله را داشت بنظرم مستعد ترین بازیگر بود ، غیره مخصوصا آن پسر بازیگر من را بیاد شوخی ها و مسخره بازیهای دانشگاه و دوره همی ها میانزاخت. افسوس.
افسوس نمایش های یدون اسپانسر با ده هزارتومان ارزان تر ولی پر مفهوم و کار شده دیده نمی شوند، و همچین کارهایی از این سالن به سالن دیگر تمدید میشوند.
تئاتر هنر است، ارزش دارد، اگر کمدی می خواهید فکر کنم سلام بمبعی همچنان رو پردست.