سلام و عرض خسته نباشید
از تعریف هایی که دوستان با چاشنی رفاقت کردند تعجب میکنم. بازی ها بسیار ضعیف، بسیار بی برنامه و پر از فریاد فحش و شوخی های ضعیف و تکراری. میشه گفت کار عملا کارگردانی نشده. حرف زیاده در نقد این کار اما بگذریم...
سلام و خسته نباشید میگم اول به کارگردان اینکار اقای مهدی شعبانی و همچنین تهیه کننده اقای احسان رجب زاده و به بازیگران ک با اجرای خودشون روی صحنه واقعا باعث این شدن که تو این شاریط سخت اقتصادی و کرونا لبخند روی لبان ما بیارن ، حتما بهتون پیشنهاد میکنم ک ((خانواده گومیدان)) رو از دست ندید .
درود به تمام افراد گروه نمایش گومیدان
ضمن تشکر و قدردانی از بازی های قوی و پر از خلاقیت این دوستان دلم میخواست براتون بنویسم ... بعنوان کسی که هنر را دوست دارد و به تازگی با دنیای تئاتر آشنا شده ام میتوانم بگم که بازی ها بسیار ذاتی و پخته تر اون چیزی بود که انتظارش رو داشتم. نگاه اول به افرادی جوان میتونست برای هرکسی نوید بخش بازی های آماتوری باشه ولی این موضوع در مورد نمایش گومیدان اصلا صادق نبود. کاراکتر ها به خوبی به داستان نزدیک میشدن و حس بیننده در چند دقیقه اول نمایش، کاملا همسو میشد. واکنش ها به لحظات برام دیدنی بود که هر کسی تو جایگاه تماشاگر میخواست که نقشی تو نمایش داشته باشه و این بنظر بنده که بسیار ناشی هستم در امر تئاتر دیدن میتونه نمایانگر رسالت پنهان تئاتر ( همان برانگیختن حس همزاد پنداری در اشخاص ) باشد. مجددا تبریک میگم به عوامل محترم و کارگردان خوش آتیه این نمایش. دوست داشتم که حسم رو با شما به اشتراک بذارم و بگم که بعد از تئاتر تا ساعاتی بعد در موردش با همسرم صحبت کردیم و لذت بردیم ... البته که دلمون خیلی سوخت برای آقای گوشت قیمه :))
پیروز باشید .