تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 03:38:45
امکان خرید پایان یافته
۲۳ آذر تا ۲۹ دی ۱۴۰۲
۱۸:۰۰ | ۱ ساعت و ۲۵ دقیقه
بها: ۱۸۰,۰۰۰ و ۱۵۰,۰۰۰ تومان
+ ۹% مالیات ارزش‌افزوده | جزییات
+ ۹% مالیات ارزش‌افزوده | جزییات
ردیف ۱ تا ۳: ۱۸۰،۰۰۰ تومان
ردیف ۴ تا ۸: ۱۵۰،۰۰۰ تومان
ردیف ۴ تا ۸: ۱۵۰،۰۰۰ تومان
: جان هاج
رامین سیاردشتی، 
محمدصادق ملک، 
وحید نفر، 
ریحانه سلامت، 
محمد نیازی، 
سحر واثق، 
مصطفی احدی، شهرام آذر مهر، آذین فهیمی، 
حمید ذوالجلالی باهوش، 
نگین بخشی پور، 
بهرام شادانفر، 
علیرضا امیریزدگرد، مهران مرادی، 
سجاد شاه قلی، سوزان عمرانی، 
مهدی انصاریان، 
علی کرمانی، 
تانیا بیات
ساجیران
رضا خضرایی
سعید یزدانی
مهرناز عباسی
پرنیا یاراحمدی
آیدین نظمی
احسان نقابت
نگار دهقانی
زهرا شایان‌فر
احسان نقابت
امیرعباس حاتمی
آرش فصیح
شاهین امیرپور
کیمیا سدادی مقدم
شیمامرادی
بهار کیانی، علی کرمانی
سعید رنجبر
امین رجبی
سپیده عاشوریروایت آخرین روزهای نویسنده روس در زمان اتحاد جماهیر شوروی که قصد دارد به مناسبت ٦٠ سالگی استالین برایش نمایشنامه بنویسد.
- از همراه داشتن فرزندان زیر ۷ سال خودداری نمایید.
اخبار
›› نمایش "همکارها" برای دو اجرای دیگر تمدید شد
›› هنرمندان و مسئولان تئاتر به تماشای "همکارها" نشستند.
›› استقبال منتقدان و هنرمندان از نمایش "همکارها"
›› تقابل انسان و هیولا، و هیولا همیشه پیروز می‌شود.
›› نمایش "همکارها" به جاویدنام آتیلا پسیانی تقدیم شد
ویدیوها
مکان
خیابان طالقانی، خیابان شهید موسوی شمالی، جنب خانه هنرمندان، تماشاخانه ایرانشهرتلفن: ۸۸۸۱۴۱۱۵_۸۸۸۱۴۱۱۶
نقشه بزرگتر و مسیریابی
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
مضمون کلی نمایش همکارها را عبدالرحیم احمدی در مقدمه‌ی «زندگی گالیله» از برشت، اما درباره‌ی گالیله، به خوبی بیان کرده است: «اشتباهش از جایی آغاز ... دیدن ادامه ››
می‌شود که می‌خواهد هم خود را در دستگاهی جا بکند و هم بر ضد منافعش قدم بردارد. در این راه است که کارش به بن‌بست می‌کشد. گمان می‌کند که اگر برای گفتن حقیقت در برابر ارباب قدرت «پیشانی به خاک بمالد»، حرفش را می‌پذیرند و آزادش می‌گذارند».
بولگاکف در این داستان تا جایی تاب و تحمل تهدیدها و شکنجه‌های روانی را دارد؛ تصور کنید نمایشی که برایش سه سال زحمت کشیده‌اید، در اولین اجرا به آخرین اجرا تبدیل شود، خودتان، زنتان و دوستانتان را تهدید کنند و در نهایت احساس کنید که دیگر تحمل ندارید و گمان کنید که اگر ذره‌ای، و نه بیشتر، خوش‌خدمتی به حاکم بکنید، آن وقت آن‌ها هم آزادتان می‌گذارند که کار خودتان را بکنید و در خدمت «هنر انقلابی شوروی» و امثالهم نباشید. اما قضیه همانطور است که خود بولگاکف به دوست-شاگردش گریگوری گفت: اگر یک قدم عقب بکشی، دو قدم پیش می‌آیند.
با این حال، نمی‌توان بولگاکف را شماتت کرد، کما این که گالیله را نیز شماتت نمی‌کنم. این که کسانی نظیر گریگوری یا بدتر از آن، کسانی که حتی نصف تهدیدهایی که امثال بولگاکف با آن‌ها مواجه بوده‌اند را نچشیده‌اند، دست به شماتت و سرزنش آن‌ها بزنند، بسیار مضحک است. به گمانم هانا آرنت گفته بود: «شما، شمایانی که از میان سیلی برخواهید آمد که ما را در خود غرق کرد، آنگاه که سخن از ضعف‌های ما می‌گویید، آن اعصار ظلمانی را که خود مبتلایش نشدید از خاطر نبرید».
انتخاب بازیگرها بسیار مناسب بود؛ چه در کاراکترهای اصلی و چه فرعی؛ بولگاکف، ولادیمیر، استفان، سرگی، همسر بولگاکف و استالین. رگه‌هایی از شوخ‌طبعی و کمدی نیز در نمایش بود که بجا و مناسب بود و به خوبی نیز روی صحنه آمد. کنایه‌ها ریز و درشت به زندگی در آپارتمان‌های اشتراکی شوروی نیز به خوبی به تصویر کشیده شده بود؛ این که سرگی ناگهانی از گنجه می‌زند بیرون و یک زن و شوهر حریم شخصی خاصی ندارند، این که پشت دیوارهای پلاستیکی بازیگران با چراغ قوه در زندگی شخصی این زوج تجسس می‌کردند نیز جالب توجه بود. حتی یکی از بازیگران گوشش را به دیوار چسبانده بود. یوزف برودسکی نیز در یکی از جستارهایش (به گمانم کمتر از یک) به چنین مسائلی اشاره کرده بود.
نکته‌ی جالب توجه دیگر، این بود که حتی نظام حکومتی شوروی بود که تعیین می‌کرد که بولگاکف از نظر پزشکی سالم است، یا قرار است ۱ سال بعد بمیرد؛ این نیز نوعی کنایه به این امر بود که زندگی و مرگ آدم نیز در دستان این هیولا اسیر است.
در کل جدال با هیولا سخت است و دشوار؛ «آیا لویاتان را با قلاب، و زبانش را با ریسمانی که فرو انداخته می‌توانی کشید، آیا در بینی اش مهار توانی کشید، و چانه‌اش را سوراخ توانی کرد». اما این به این معنا نیست که چون لویاتان قدرتمند است و له‌کننده، باید منفعل بود. از طرفی به این معنا هم نیست که آدم راه بیفتد و به همه یا امثال بولگاکف‌ها بگوید که شما خیانت به عقیده‌تان کردید و غیره؛ چرا که آن کس که مبارزه با هیولا را برای همه تجویز و دیکته می‌کند، خودش دیکتاتور و هیولای بعدی است. به خاطر دارم گادامر در مقاله‌ای حول هرمنوتیک انتقادی هابرماس نوشته بود که «از کجا معلوم که او، خود روبسپیر بعدی نباشد؟». بحث همین هست؛ آن کس که بیش از اندازه دیگران را به اصلی فرامی‌خواند و آزادی آنان را نفی می‌کند، آن کس که به ظاهر فسادناپذیر است، همان است که بزرگ‌ترین ترور و وحشت را رقم می‌زند. هیچ راه واحدی برای سعادت بشری نیست و هیچ اجباری هم در کار نیست.
بگذریم. صدای بازیگر نقش بولگاکف برایم دلنشین بود. ولادیمیر هم به اندازه‌ی کافی در نقشش جدی و زیبا عمل می‌کرد.
این که بولگاکف مهر استالین را زیر برگه‌های حکومتی می‌زد، نه به معنای ظاهری، که به معنای ضمنی این بود که هنرمندی که برای فرار از رنج شخصی شکنجه به طور مستقیم یا غیرمستقیم هیولا را تقدیس یا تأیید می‌کند، در باطن در حال مهر صحه گذاشتن به تمام جنایات اوست.
یکی از دیالوگ‌های ماندگار شخصیت استالین در این نمایش آنجایی بود که اعتراف می‌کرد که هدف هیچ‌وقت خود نمایشنامه نبوده است و هدف صرفاً آن بوده که بولگاکف را بشکنند و نشان بدهند که همه نهایتاً در برابر هیولا تسلیم می‌شوند، حتی بولگاکفی که در ابتدای نمایش قصد ایستادگی داشت.
برخی چیزها هستند که فراتر از تحمل آدمند.
نکته‌ی جالب دیگر این بود که همه نهایتاً توزرد و دشمن خلق و خائن به میهن و نفوذی از آب درمی‌آمدند؛ اگر با استالین اندکی زاویه داشته باشی، اگر نتوانی اهداف استالین را محقق کنی، اگر به اندازه‌ی کافی خم نشوی، اگر و هزاران اگر دیگر، به تنهایی می‌توانند باعث شوند که از سوی حکومت شوروی خائن و نفوذی خطاب شوی.
گزینش نمایشنامه، بازیگران، نورپردازی (بالأخص در سکانسی که نور به تناوب از چپ و راست بولگاکف روشن و خاموش می‌شود)، دکور (فضای به ظاهر خصوصی یک زوج در اتاق خواب که در واقع همه‌ی مردم به آنجا دسترسی دارند)، لباس‌ها، موسیقی و سایر عناصر نمایش بسیار مطلوب من بود.
معنای صحنه‌ی پیش از شروع نمایش نیز در طی نمایش معلوم شد؛ حریم خصوصی‌ای که دیگر در یک حکومت توتالیتر معنایی ندارد و سرها و چشم‌های مردم و حکومتی که در زندگی خصوصی آدم تجسس می‌کنند.
تشکر فراوان از تیم برگزارکننده‌ی این نمایش.
نمره‌‌ی من: ۵ از ۵.
بولگاکف در این داستان تا جایی تاب و تحمل تهدیدها و شکنجه‌های روانی را دارد؛ تصور کنید نمایشی که برایش سه سال زحمت کشیده‌اید، در اولین اجرا به آخرین اجرا تبدیل شود، خودتان، زنتان و دوستانتان را تهدید کنند و در نهایت احساس کنید که دیگر تحمل ندارید و گمان کنید که اگر ذره‌ای، و نه بیشتر، خوش‌خدمتی به حاکم بکنید، آن وقت آن‌ها هم آزادتان می‌گذارند که کار خودتان را بکنید و در خدمت «هنر انقلابی شوروی» و امثالهم نباشید. اما قضیه همانطور است که خود بولگاکف به دوست-شاگردش گریگوری گفت: اگر یک قدم عقب بکشی، دو قدم پیش می‌آیند.
با این حال، نمی‌توان بولگاکف را شماتت کرد، کما این که گالیله را نیز شماتت نمی‌کنم. این که کسانی نظیر گریگوری یا بدتر از آن، کسانی که حتی نصف تهدیدهایی که امثال بولگاکف با آن‌ها مواجه بوده‌اند را نچشیده‌اند، دست به شماتت و سرزنش آن‌ها بزنند، بسیار مضحک است. به گمانم هانا آرنت گفته بود: «شما، شمایانی که از میان سیلی برخواهید آمد که ما را در خود غرق کرد، آنگاه که سخن از ضعف‌های ما می‌گویید، آن اعصار ظلمانی را که خود مبتلایش نشدید از خاطر نبرید».
انتخاب بازیگرها بسیار مناسب بود؛ چه در کاراکترهای اصلی و چه فرعی؛ بولگاکف، ولادیمیر، استفان، سرگی، همسر بولگاکف و استالین. رگه‌هایی از شوخ‌طبعی و کمدی نیز در نمایش بود که بجا و مناسب بود و به خوبی نیز روی صحنه آمد. کنایه‌ها ریز و درشت به زندگی در آپارتمان‌های اشتراکی شوروی نیز به خوبی به تصویر کشیده شده بود؛ این که سرگی ناگهانی از گنجه می‌زند بیرون و یک زن و شوهر حریم شخصی خاصی ندارند، این که پشت دیوارهای پلاستیکی بازیگران با چراغ قوه در زندگی شخصی این زوج تجسس می‌کردند نیز جالب توجه بود. حتی یکی از بازیگران گوشش را به دیوار چسبانده بود. یوزف برودسکی نیز در یکی از جستارهایش (به گمانم کمتر از یک) به چنین مسائلی اشاره کرده بود.
نکته‌ی جالب توجه دیگر، این بود که حتی نظام حکومتی شوروی بود که تعیین می‌کرد که بولگاکف از نظر پزشکی سالم است، یا قرار است ۱ سال بعد بمیرد؛ این نیز نوعی کنایه به این امر بود که زندگی و مرگ آدم نیز در دستان این هیولا اسیر است.
در کل جدال با هیولا سخت است و دشوار؛ «آیا لویاتان را با قلاب، و زبانش را با ریسمانی که فرو انداخته می‌توانی کشید، آیا در بینی اش مهار توانی کشید، و چانه‌اش را سوراخ توانی کرد». اما این به این معنا نیست که چون لویاتان قدرتمند است و له‌کننده، باید منفعل بود. از طرفی به این معنا هم نیست که آدم راه بیفتد و به همه یا امثال بولگاکف‌ها بگوید که شما خیانت به عقیده‌تان کردید و غیره؛ چرا که آن کس که مبارزه با هیولا را برای همه تجویز و دیکته می‌کند، خودش دیکتاتور و هیولای بعدی است. به خاطر دارم گادامر در مقاله‌ای حول هرمنوتیک انتقادی هابرماس نوشته بود که «از کجا معلوم که او، خود روبسپیر بعدی نباشد؟». بحث همین هست؛ آن کس که بیش از اندازه دیگران را به اصلی فرامی‌خواند و آزادی آنان را نفی می‌کند، آن کس که به ظاهر فسادناپذیر است، همان است که بزرگ‌ترین ترور و وحشت را رقم می‌زند. هیچ راه واحدی برای سعادت بشری نیست و هیچ اجباری هم در کار نیست.
بگذریم. صدای بازیگر نقش بولگاکف برایم دلنشین بود. ولادیمیر هم به اندازه‌ی کافی در نقشش جدی و زیبا عمل می‌کرد.
این که بولگاکف مهر استالین را زیر برگه‌های حکومتی می‌زد، نه به معنای ظاهری، که به معنای ضمنی این بود که هنرمندی که برای فرار از رنج شخصی شکنجه به طور مستقیم یا غیرمستقیم هیولا را تقدیس یا تأیید می‌کند، در باطن در حال مهر صحه گذاشتن به تمام جنایات اوست.
یکی از دیالوگ‌های ماندگار شخصیت استالین در این نمایش آنجایی بود که اعتراف می‌کرد که هدف هیچ‌وقت خود نمایشنامه نبوده است و هدف صرفاً آن بوده که بولگاکف را بشکنند و نشان بدهند که همه نهایتاً در برابر هیولا تسلیم می‌شوند، حتی بولگاکفی که در ابتدای نمایش قصد ایستادگی داشت.
برخی چیزها هستند که فراتر از تحمل آدمند.
نکته‌ی جالب دیگر این بود که همه نهایتاً توزرد و دشمن خلق و خائن به میهن و نفوذی از آب درمی‌آمدند؛ اگر با استالین اندکی زاویه داشته باشی، اگر نتوانی اهداف استالین را محقق کنی، اگر به اندازه‌ی کافی خم نشوی، اگر و هزاران اگر دیگر، به تنهایی می‌توانند باعث شوند که از سوی حکومت شوروی خائن و نفوذی خطاب شوی.
گزینش نمایشنامه، بازیگران، نورپردازی (بالأخص در سکانسی که نور به تناوب از چپ و راست بولگاکف روشن و خاموش می‌شود)، دکور (فضای به ظاهر خصوصی یک زوج در اتاق خواب که در واقع همه‌ی مردم به آنجا دسترسی دارند)، لباس‌ها، موسیقی و سایر عناصر نمایش بسیار مطلوب من بود.
معنای صحنه‌ی پیش از شروع نمایش نیز در طی نمایش معلوم شد؛ حریم خصوصی‌ای که دیگر در یک حکومت توتالیتر معنایی ندارد و سرها و چشم‌های مردم و حکومتی که در زندگی خصوصی آدم تجسس می‌کنند.
تشکر فراوان از تیم برگزارکننده‌ی این نمایش.
نمره‌‌ی من: ۵ از ۵.
میثم محمدی، سینا، امیر مسعود، نوید عسکری فراهانی، محمد فروزنده، امیرمسعود فدائی، بهاره مکرم و stanco این را
خواندند
H.M.kiani2، علیرضا امیریزدگرد، فائزه، مصطفی احدی، بهرام شادانفر، مهران مرادی انیلو، ستاره رضائی، پرنیان شمس و هادی این را دوست دارند
H.M.kiani2، علیرضا امیریزدگرد، فائزه، مصطفی احدی، بهرام شادانفر، مهران مرادی انیلو، ستاره رضائی، پرنیان شمس و هادی این را دوست دارند
خریدار H.M.kiani2 (u.nvdadc)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۱
درود خدمت شما..
متن تان را خواندم، متن تان از خود نمایش بهتر بود..
امیدوارم بیشتر در تیوال بنویسد..
متن تان را خواندم، متن تان از خود نمایش بهتر بود..
امیدوارم بیشتر در تیوال بنویسد..
۳۰ دی ۱۴۰۲
دوست‌دارم
( ۲ )
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمایشی درخشان در مورد سیر به قهقرا رفتن یک روشنفکر آزاده. این که دیکتاتور چطور تمام وجودت رو ذره ذره می بلعه و تو رو از درون تهی می کنه. همکارها، ... دیدن ادامه ››
چه اسم با مسمایی. همه ماهایی که به نوعی برای منافع شخصیمون با اربابان قدرت همکاری می کنیم. همه چی عالی بود. طراحی صحنه، نورپردازی مخصوصا اون قسمت کم نظیر که سوار قطار بودن و نورها از طرفین حرکت رو تداعی می کرد و میزانسن درجه یک.
بازی ها همه عالی بود ولی می خوام از مصطفی احدی که نقش پسر داخل کمد رو بازی کرد تمجید کنم. تو واقعا عاشقی. با اینکه پریشب سرت خورد تو سطل و آخر اجرا دیدم جاش ورم کرده ولی آخ نگفتی و ادامه دادی. دمت گرم.
در آخر خانم پریسا محمدی ازتون ممنونم تو دورانی که همه بولگاکف هستن شما چراغ تئاتر شرافتمندانه و روشنفکری رو روشن نگه داشتین.
بازی ها همه عالی بود ولی می خوام از مصطفی احدی که نقش پسر داخل کمد رو بازی کرد تمجید کنم. تو واقعا عاشقی. با اینکه پریشب سرت خورد تو سطل و آخر اجرا دیدم جاش ورم کرده ولی آخ نگفتی و ادامه دادی. دمت گرم.
در آخر خانم پریسا محمدی ازتون ممنونم تو دورانی که همه بولگاکف هستن شما چراغ تئاتر شرافتمندانه و روشنفکری رو روشن نگه داشتین.
۱۵ نفر
این را
خواندند
مصطفی احدی، بهرام شادانفر، نوشین ف، پریسا محمدی، سحر واثق، مهسا مهدی و رامین سیاردشتی این را دوست دارند
مصطفی احدی، بهرام شادانفر، نوشین ف، پریسا محمدی، سحر واثق، مهسا مهدی و رامین سیاردشتی این را دوست دارند
ممنون از حضورتون
سپاسگزارم از لطف شما و خوشحالم که لذت بردین❤🙏
سپاسگزارم از لطف شما و خوشحالم که لذت بردین❤🙏
درود بر شما
آقای احدی گرامی بازی هنرمندانه شما در نمایش همکارها را بسیار دوست داشتم. دم شما گرم 🌹
آقای احدی گرامی بازی هنرمندانه شما در نمایش همکارها را بسیار دوست داشتم. دم شما گرم 🌹
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
وقتی ... دیدن ادامه ›› چند وقت پیش خوندم فکر نمی‌کردم اجراشو ببینم
دمتون گرم البته با ترجمه آقای محب‌علیان عزیز
من بشدت کار رو دوست داشتم، سراسر بی نظیر، تک به تک فوق‌العاده، رامین سیار دشتی عزیز که یکی از بهترین انتخاب‌ها برای ایفای نقش بولگاکف بودند، دیگر عزیزان عالی
اون آقای همراه استالین که میخواد میخائیل رو بزنه بشدت عالی، رفیق استالین که کتابهاش چاپ نمیکنن
در کل دمتون گرم بخصوص پوستر کار بی نهایت جذاب
درخشان باشید و مانا
۱۲ نفر
این را
خواندند
مصطفی احدی، خشایار دانشیار، علیرضا امیریزدگرد، پریسا محمدی، بهرام شادانفر و Zahra Abdorahim این را دوست دارند
مصطفی احدی، خشایار دانشیار، علیرضا امیریزدگرد، پریسا محمدی، بهرام شادانفر و Zahra Abdorahim این را دوست دارند
ممنون که ما رو تماشا کردید🌾🌾
ای بابا چرا من انقدر اشتباه می نویسم اسم ها رو... عذرمیخوام.
ممنونم که به تماشایه ما نشستین🫰❤️
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۶۴,۰۰۰ نفر
+۲۶,۶۷۰ برنامه
+۷,۷۴۵,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۴,۹۸۲ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
