هر کس با تنهایی اش از نظر اساتید تئاتر و سینما بدون هیچ تعارف:
انوشیروان ارجمند: از کارگردان نمایش به خاطر انتخاب درست متن نمایشنامه تشکر می کنم، نمایش یک واقعیت اجتماعی را به تصویر می کشد، سیاست زدگی، بحران خانواده و شعار قدرت ها از مضامین نمایش است، حضور تماشاگر در اجرا اهمیت خاصی دارد و لازمه موفقیت در آن به ارتباط مستقیم و بدون واسطه با مخاطب است مانند تعزیه و روحوضی که بر محور تماشاگر شکل می گیرد. انتخاب بازیگران به درستی انجام شده و حس عاطفی به مخاطب منتقل می شود.
شیرین یزدانبخش : مفهوم نمایش یک واقعیت اجتماعی ست ، می خواهم به یکی از دیالوگ های اثر استناد کنم،"خوبی و بدی در کنار هم معنا پیدا می کنند،بدی را نمی توان حذف کرد" ،دنیای ما هم همین طور است،همچون گذشته که در دوران ناپلئون هزاران نفر کشته شدند تا بدی را ازبین ببرند ولی این امر محقق نشد.بازی بازیگران مطابق نقش است،بازیگران بسیار زیبا و باور پذیر روی صحنه ظاهر شدند و باید به کارگردان نمایش تبریک گفت.
هر کس با تنهایی اش از نظر اساتید تئاتر و سینما بدون هیچ تعارف:
دکترعطا الله کوپال: به تمامی اعضای گروه تبریک می گویم، فکر نمی کردم نمایش تا این اندازه من را تحت تاثیر قرار دهد، اجرای بسیار زیبایی بودو اززحمات گروه تشکر می کنم.
داریوش مودبیان: خیلی عادت ندارم پس از اجرا درمورد آن صحبت کنم چون برای تحلیل این نمایش باید در مورد آن فکر کنم .اما اثر به خصوص نمایشنامه دارای چهارچوب فکری و ساختمان محکمی است و گروه توانسته است تا حد زیادی به این استحکام در اجرا دست پیدا کند.
ناصر کامکاری: نکات فراوانی برای گفتن درمورد این نمایش وجود دارد اما انتخاب متن نمایش بسیار هوشمندانه انجام گرفته بود و مخاطب را تالحظات پایانی به دنبال خود کشاند.من بدون هیچ پیش زمینه ای وارد سالن اجرا شدم و به جز دو تن از بازیگران شناختی از این گروه و نمایش نداشته ام اما نمایش کاملا من را به خود جذب کرد.
هر کس با تنهایی اش از نظر اساتید تئاتر و سینما بدون هیچ تعارف:
گوهر خیراندیش: من در تمام لحظات اجرا همراه این نمایش بودم این نمایش دغدغه روز جامعه ما بود از کارگردان نمایش به خاطر خلق یک اثر زنده و ملموس تشکر می کنم.در جهانی که ما زندگی می کنیم انسان مطالبات زیادی دارد،عشق،نیاز به یک دوست و یک زندگی آسوده.اما چه زیبا دیدیم که تمام آرزوها دست یافتنی نیستند،جهان این نمایش مرز نمی شناسد و اگر در اجرا از مکان خاصی صحبت می شود مقصود آن مکان نیست بلکه جهانی ست که اکنون در آن زندگی می کنیم،آدم ها هدف شان این است که اگر زندگی خوبی ندارند، آینده ی خوبی برای فرزندشان رقم بزنند،همچون شخصیت این نمایش که تمام زندگیش را صرف پسرش کرد و باز هم خوشبختی حاصل نشد،روابط انسان ها به درستی کار شده است و ما چه تعارض عمیقی را بین این دنیاهای مختلف شاهد هستیم،من باید اشاره کنم که کارگردانی نمایش بسیار روان و دقیق بود و با توجه به محودیت هایی که وجود دارد، روابط انسانی بسیار ملموس و زیبا روی صحنه ایجاد شد. ویژگی اثر این بود که محدودیت باعث شده کارگردان با وسواس صحنه های نمایش را دقیق و قدرتمند ترسیم کند