نمایش›خیال های جاده جاجرود . تهران

بازیها خوب یا لااقل قابل قبولند. متن نیز همینطور. نکته ای که بیش از هر چیز در این تئاتر جلب نظر میکند (لااقل برای من) زنانه بودن این نمایش است، و بدیهی است که منظورم فقط جنسیت بازیگران نمایش نیست؛ این نمایش دغدغه های روزمره ی زنان مملکت مان را روایت می کند و این به عقیده ی من نه مزیت یا ایراد، که ویژگی این نمایش است. و یادمان باشد آنچه روزهای زندگی مدرن ما مردم این روزگار را می سازد دقیقاً همین دغدغه ها و دلمشغولی های به قولی پیش پا افتاده و روزمره است، نه تراژدی ها کلان و مسایل بنیادین هستی شناختی. و مبارک است و خوب است که در نمایش مان به چنین دغدغه هایی نگاه کنیم و آن هم با متنی ایرانی، و یادمان نرود بخش مهمی از ویژگی ادبیات و روایت پست مدرن (در حیطه ی مفهوم و مضمون) توجه خاص به روزمرگی ها و ساختن سرتاپای یک داستان با همین روزمرگی هاست.