نمایش›اتاق سفید

اتاق سفید نمایشی است سهل و ممتنع و از چند منظر قابل بررسی است ، متن . طراحی ها . کارگردانی و بازی ها
در خصوص نمایشنامه ی اتاق سفید (وقتی برای بار دوم به تماشایش نشستم ) در وهله ی نخست یک دو پارگی به چشم می آید که گویی اولی پرولوگ است و دومی main story ، در بار اولی که نمایش را دیدم ، وقتی که از خط و ربط داستان بی اطلاع بودم ، پرولوگ ابتدایی به نظر زائد آمد ولی در بار دوم ، وقتی که می دانستم با چه چیزی قرار است رو به رو شوم ، این مقدمه چینیِ نسبتا طولانی به نظر تمهیدی از سوی نویسنده آمد که در یک صحنه ی ابتدایی بنیان نمایشنامه اش را وام گرفته از تئاتر اپیک و فاصله گذاری برشتی بنا نهاده ، بنیانی که بعد ها قواعد خودش را می شکند و به سمت روایتی ارسطویی و درگیرکننده پیش می رود. اتاق سفید سعی دارد در ابتدا به ما متذکر شود که این یک نمایش است و نه مردن در آن واقعی است نه آدمهایش، ولی کمی بعد تر چنان خزنده ما را به درون روایتی هولناک می کشاند که تا چشم می گشاییم ماییم و کوهی از دردهای تلنبار شده که گویی در جعبه های شکلات به خوردمان داده ، نویسنده شعبده اش را کامل کرده و همیشه خرگوش را درست زمانی که فکر میکنی خرگوشی در کار نیست از کلاهش بیرون می آورد.
هاشمی نژاد داستانی تکراری را در طرحی نو ، بدون سانتیمانتالیسم ( که پتانسیلش وجود دارد) بدون شامورتی بازی و فرمالیسم جعلی و بدون لکنت و کش و قوس بیهوده ، ساده در قالب نگاهی بدیع روایت می کند ، داستانی که خواهی نخواهی با آن همراه می شوی و این حسن نمایشنامه است و بس!
طراحی ها در اتاق سفید خوب است ، صحنه هم متاثر از برشت کاربردی و ساده است و خبری از ایجاد تنوع بصری با دکور پر زرق و برق نیست ولی لباس پر طمطراق است و بسیار درست و به جا طراحی شده و شاید مهمترین عنصری است که نمایش را در دسته بندی فانتزی جای می دهد ، طراحی نور با توجه به امکانات و عمق میدان ... دیدن ادامه ›› کاربردی و جلوه گر است و استاندارد ترین طراحیِ این نمایش مربوط به پوستر است و بروشور ! بله درست شنیدید بروشووور! این تئاتر بروشور دارد و این حس خوبی است که مدتی است دیگر شاهدش نبودم ...
کارگردانی در اتاق سفید دشوار ترین است ، هدایت ده بازیگر با میانگین سنی زیر هجده سال و وفاداری به سنت های تئاتر فانتزی و موزیکال و خلق میزانسن های صحیح ( به جز چند مورد که قابل اغماض بود) و ایجاد ارتباط پیش برنده بین تمامی بازیگران با کارکترشان در نمایش که گویی هر کدام خودِ آن نقش اند بدون تلرانس و روز خوب و بد ( در هر دو اجرا عین به عین همان بودند که بودند) بیانگرِ آموزش صحیح و کار طولانی مدت و طاقت فرسایی است که احتمالا از سر گذراندند تا اتاق سفید تبدیل به نمایشی شود که مخاطب پس از پایانش از فرط استیصال نمی تواند دست بزند . اتاق سفید زهرش را در خون تماشاگرانش حل می کند و دردش را در وجود تماشاگرش می نشاند تا با خود به بیرون سالن ببرد و این لذت بخش ترین قسمت این داستان است.
بازی ها در اتاق سفید آخرین مهره ی دومینو است ، دومینویی که مهره های قبلی اش به قاعده و درست در سر جای خودشان نشسته اند و ما شاهد سقوط آخرین مهره به روی صحنه هستیم ، نو جوانان اتاق سفید بازیگرند ، بحث استعداد در خصوصشان مطرح نیست بحثِ آموزش است و بازیگری صحیح و ژانر دار . این نوجوانان در کارشان حرفه ای اند و قلابشان بدجور مخاطب را گیر می اندازد ، این بازیگران حلقه ی مفقوده ی گروه سنی از بازیگران است که در سینما و تئاتر امروز ما بیشتر از سر استعداد ذاتی می درخشند نه سواد و شناخت صحیح حرفه شان و اتفاقا نوجوانان اتاق سفید حرفه ای هستند با بدن و بیان و حسِ یک بازیگر بزرگسال .
در مجموع اتاق سفید نمایشی است قابل تحسین و قابل بحث . نمایشی که در پایان آغاز می شود.