نمایش›پسر

نوشتن بلد نیستم اما دوست دارم بنویسم، بنویسم به بهانه نمایش پسر از روزمرگی، صبح به صبح رفتن های نقطه ایی، از آفتاب سحر، از آفتاب غروب که شاید تنها زیبایی ترافیک های این شهر باشه، بنویسم که حتما خیلی ها هر روز صبح با احساس خستگی از خواب بیدار میشن، بیدار میشن برن اما به کجا...
تمام آمدن و رفتن های ما، نشستن و خوابیدن های ما، حتی خوردن، همش غرق ماجرایی بنام روزمرگی شده، نمیخابیم که لذت ببریم، میخابیم که صبح خوب کار کنیم، میریم که کار کنیم، میخوریم که کار کنیم، همش کار، آخرش هم در این جامعه بند نافمون با احساس عقب ماندگی بریدن که شده انگیزه دویدن های بی حاصل تا مرگ، شاید من افسرده شدم، یا این نمایش سطلی از تلخی بروی زبانم پاشیده اما خوشی کجاست، شاید خوشی بشه در نگاه پدری دید که از ذوق بیدار بودن پسرش و به امید چند کلمه حرف سریعتر از همیشه ظرف ها رو شست، لبخند هایی از روی ذوق غریبانه ایی اما چه حاصل که سهم انسان امروزی، اونم در جامعه ما بغض آخر لبخند شده...
حتی خوراک های تکراری عاری از مزه اما سرشار از توان برای نوکری کارفرما، آری روزمرگی سرطان بدخیم جامعه امروز ماست که قبل از دیدن آفتاب هستی نسخه مرگ احساسات آدمی میپیچه...
آه که شنیدن لذت، امید و آرامش چقدر درد آور است...
ببخشید ... دیدن ادامه ›› که تلخ نوشتم
رفتم بخابم...
در آخر هم ممنون از محسن مظاهری به نمایندگی از تمام عوامل این نمایش بخاطر اینکه نذاشتن بغض تهوع آور روزمرگی در من بمونه، خداقل چند خطی بالا بیارم...